De tijd snelt voort

Leon is zes jaar als zijn oppas, een zestienjarig meisje dat Elsie heet, een noodlottige smak maakt terwijl ze op hem past. In één klap twee levens kapot, zo blijkt alras. Het meisje breekt haar ruggengraat en heeft een zware hersenbeschadiging opgelopen. Het jongetje is ook gebroken door dit voorval. En knapt nog verder af als hij enkele jaren later zijn manisch depressieve moeder dood in bed aantreft.

Leon blijft het meisje bezoeken, elke zaterdag. Hij voelt zich deels schuldig, aan de andere kant is zij degene tegen wie hij alles kan en durft te vertellen wat er in hem omgaat.
Hij is een zeer gesloten persoon die in zijn eigen wereld leeft. Een oude schoolvriend, zijn vader en een collega waarvoor hij warme gevoelens krijgt bevolken zijn kleine wereld, maar ook zij komen niet of nauwelijks echt binnen.

In 143 pagina’s gaan twintig jaar voorbij. School, werk, vriendschap, schuldgevoel, onmacht, liefde en de blijvende aanwezigheid van Elsie, het meisje waarmee de zesjarige Leon “later wilde trouwen”, de tijd snelt voort.

Ondertussen hangt er een zwaard van Damocles boven dit verhaal. Je weet dat er iets dramatisch gaat gebeuren, het hangt in de lucht, het kan en zal niet uitblijven. Langzaam maar zeker gaat het naar een dramatische ontknoping.

Met Leon heeft Jan Vantoortelboom geloofwaardig een gekwetst en getormenteerd hoofdpersoon gecreëerd. Bang voor de tijd die alles neemt, angst voor de ziekte die zijn moeder al op haar 35ste weg nam, bevreesd voor eenzelfde lot is Leon een man die prima in het boekenweekgeschenk met het thema “waanzin” had gepast.

Ook qua omvang was het een prima boekenweekgeschenk geweest. Het is een vrij dun boek, ik had het in minder dan drie uur uit. Door de kleine wereld waarin Leon leeft is het minder rijk aan personages dan beide vorige boeken. Ik vond het weer een mooi boek, wat soberder dan de vorige boeken, maar dat zal aan de hoofdpersoon liggen, een sobere man in een klein wereldje.