Indianen en de hoek waar de klappen vallen

De Indianen en de hoek waar de klappen vallen. Verjaagd, vermoord en vernederd door de mensen die hun land binnendrongen. En de gevolgen daarvan zijn nu nog steeds voelbaar. Veel alcoholisme, hoog zelfmoordcijfer, veel armoede. Dit boek is dan ook geen vrolijk boek.

Twaalf personen, twaalf Indianen met hun eigen, meestal tragische verhaal. Verhalen die samenkomen al voor maar ook tijdens de apotheose, de Big Oakland Powwow. Dood, verderf, drankzucht en opgroeien zonder ouders speelt een grote rol. Met name in de proloog waarin Tommy Orange, Cheyenne, uit de doeken hoe gruwelijk, mensonterend, bloederig en ongekend sadistisch de geschiedenis van de Native American is wordt kort maar krachtig uiteen gezet hoeveel bloed er in de Amerikaanse bodem zit.

Veel personages inderdaad, maar dat zag ik aan komen. Ik schreef na elk hoofdstuk een paar zinnen over het persoon waarover het ging en vooral met wie hij of zij verbonden was en hoe. Dat maakt het boek beter, denk ik. Zoals het ook helpt als je het in 3 nachten leest ipv verspreid over lange tijd.

Het deed mij qua armoede en leed wel een beetje denken aan de boeken van Willy Vlautin. De werkelijkheid van de Amerikaanse droom die een nachtmerrie is als je born under a bad sign bent.

Ik hou zelf wel van de opzet van dit boek, korte hoofdstukken waarin telkens een nieuw verhaal wordt verteld, verhalen die elkaar gaan overlappen. En die elke keer weer iets meer vertellen over de personen waarover je las doordat je daarna uit een ander perspectief iets over ze leest.

Ik vond het een prima boek, moest er even in komen en ik raad toekomstige lezers ook aan om wat aantekeningen te maken, een soort wie is wie. Tenzij je een goed geheugen hebt.