Grappig, wat absurd, maar geen thriller

Een boek waarvan de filmrechten al verkocht zijn nog voor het goed en wel in de winkel ligt, moet goed zijn, toch? Of zegt dat niet zoveel? Hetzelfde gebeurde immers met Het meisje in de trein van Paula Hawkins en dat bleek bij het lezen een tegenvaller. De boeken van Aspe lijken al enige tijd allemaal op elkaar maar met Koen Strobbe erbij is daar die hoop op een frisse wind. Al rijst de vraag hoeveel Aspe aan het boek heeft bijgedragen, gezien de voortdurende berichten in de pers waaruit bleek dat hij geen zin meer had in schrijven.

Het verhaal begint in ieder geval prima, met de vondst van een aangespoelde potvis en het idee van Alain om daaruit de amber te halen die in de cosmetica-industrie veel geld waard is. Het idee om een schrijver in te schakelen die de boel manipuleert, is goed gevonden. Het verhaal wordt rustig maar goed opgebouwd, met aandacht voor de achtergronden van de personages. In die manier van schrijven is de stijl van Aspe niet te herkennen. Hij gebruikt meestal weinig uitgewerkte en stereotiepe achtergronden die - alweer - vaak op elkaar lijken.

De situaties die zich daarna ontrollen zijn bij momenten wat absurd en dat is eigenlijk fijn om te lezen. Een thriller kan men dit niet noemen, maar het is wel het genre dat het dichtst in de buurt komt. Ik kan me de filmversie hiervan al helemaal voorstellen en bij sommige van de personages kon ik me tijdens het lezen ook heel goed een acteur inbeelden die hem/haar moest spelen. (Volgens mij is er in Vlaanderen maar één acteur die het recht heeft om een type met naam Alain te spelen. Wie nu glimlacht weet waar ik het over heb.)

Naarmate het boek vordert, lijkt de pen van Aspe iets meer aanwezig. Scenes waarin gegeten en gedronken wordt, komen in elke Aspe veelvuldig voor en ook hier lijkt hij het niet te hebben kunnen laten om daarover te schrijven. Woorden als 'succulent' vind je echt alleen maar in boeken van Aspe terug. Oesters, champagne en kaviaar ook.
Het afgehaspelde einde is ook typisch Aspe. De humor zou dan wel eens iets van Strobbe kunnen zijn, maar omdat Koen Strobbe nog maar weinig gepubliceerd heeft, is dat moeilijk met zekerheid te zeggen. Misschien lachen beide heren wel in hun vuistje bij het lezen van de diverse boekrecensies omdat zij natuurlijk weten wie wat heeft geschreven. Maar goed, hun samenwerking heeft geleid tot een aangenaam leesbaar boek en dat is wat het belangrijkste is. Ze mogen hun kunstje in de toekomst best nog eens overdoen.