Claes blijft boeien

In een van de eerdere boeken uit de reeks zei onderzoeksrechter Hove tegen Thomas Berg dat hij misdaad scheen aan te trekken. In Leuven gebeurde immers nooit wat. Tot Thomas Berg er als hoofdinspecteur aan de slag gaat. Sindsdien wordt de stad een tweetal keer per jaar met een moord geconfronteerd. En nu, in dit zesde deel, regent het plots moorden. Vijf lijken, bijna een per dag, drie vrouwen en twee mannen. Bij elk van de lijken vindt men steeds dezelfde pagina uit een stripalbum waarop een verkrachting te zien is. De drie vrouwen zíjn ook verkracht. Elk van de vijf lijken is bovendien verminkt met een tekenaarspotlood. Per slot van rekening stuurt de dader een foto van de scene naar de telefoon van Berg, maar ook naar die van een journalist, die dat natuurlijk meteen wil publiceren. De inwoners worden bang en de politie wordt verweten niet capabel te zijn. Berg raakt gefrustreerd en laat zich meermaals door de dader op het verkeerde been zetten. Het leidt zelfs tot een schorsing.

Het mag niet verbazen dat dit boek meerdere nominaties voor prijzen in de wacht sleepte. Jo Claes wordt met elk boek beter en heeft minder en minder nevenplots nodig om het boek te vullen. Deze zaak houdt Berg zo erg bezig dat hij voor de verandering amper tijd heeft om te eten, terwijl eten en koken nochtans heel prominent aanwezig waren in de voorgaande boeken. Dit keer wordt er nog wel gekookt, maar een pak minder. Ook amper liefdesperikelen voor Berg dit keer en zelfs de Leuvense kunst- en cultuurelementen zijn veel beperkter aanwezig. En toch is het boek zo ongeveer het dikste sinds de start van de reeks. Het boek is iets gruwelijker dan de vorige boeken en bevat iets minder van de gezapigheid die de vorige boeken kenmerkte. Berg is gestresseerder dan gewoonlijk en maakt vaker ruzie met zijn meerderen. Dat de zaak Berg hoog zit en dat hij er weinig vat op krijgt, komt hierdoor heel duidelijk naar voren, wat natuurlijk precies de bedoeling is.

De plot is waterdicht en origineel, het taalgebruik zoals steeds vlot en mooi, en de misdaad terzijde gelegd, leer je nog iets van het boek. Dit geldt voor alle boeken uit deze reeks, we hoeven het eigenlijk niet meer te vermelden. Er is dan ook geen enkele reden om het boek niet het maximum aantal sterren te geven. Wel is het zo dat Jo Claes stilaan moet gaan opletten om herhaling te vermijden. De conflicten tussen Berg en zijn meerderen of de pers, hoeven niet in elk boek even breed uitgesmeerd te worden, bijvoorbeeld. Berg hoeft zijn mensen ook niet in elk boek van hun gezin weg te trekken tijdens een weekend- of feestdag omdat de zaak dat vraagt. En niet elk boek hoeft een liefje van Berg uit zijn jeugd te bevatten, waarmee het uiteindelijk toch niets wordt. Het is stilaan tijd voor een boek waarin deze items eens niet voorkomen, en met iets nieuws in de plaats daarvan. Waarom Berg niet met de auto wil rijden, om maar iets te noemen, daar willen we stilaan toch wel eens het fijne van weten.