Drie verhalen door elkaar

In 'Vind haar' mag rechercheur D.D. Warren voor de achtste keer opdraven. Een jonge vrouw, Flora Dane, wordt ontvoerd. Nog voor iemand doorheeft dat ze ontvoerd is, wordt ze reeds teruggevonden. Haar ontvoerder is dood, Flora heeft hem in brand gestoken. D.D. Warren is vrij sceptisch over hoe dit gegaan is. Zeker als blijkt dat Flora vijf jaar eerder ook reeds het slachtoffer was van een ontvoering die bijna anderhalf jaar heeft geduurd, en nog meer als Flora luttele uren na haar ontsnapping alwéér ontvoerd blijkt te zijn.

Lisa Gardner maakt gebruik van een recept dat ze al meermaals bovenhaalde: ze wisselt actieve scenes waarin de politie op speurtocht gaat, af met hoofdstukken waarin ze in het hoofd van het slachtoffer kruipt. Deze keer voegt ze hier nog een dimensie aan toe door scenes waarin D.D. Warren voorkomt af te wisselen met zowel de laatste als de eerste ontvoering van Flora. Je volgt op die manier de beide ontvoeringen en de manier waarop Flora die beleeft. Elk van de drie verhalen zit goed in elkaar en is boeiend geschreven, maar door de onderbrekingen wordt elk verhaal toch danig vertraagd. Omdat Lisa Gardner deze stijl bovendien al meermaals heeft gebruikt, is het verfrissende er een beetje af.

D.D. Warren krijgt in dit verhaal de hulp van Samuel Keynes, een psycholoog die bij de FBI werkt als begeleider van slachtoffers. Flora Dane kent hem want hij begeleidde haar en haar familie na haar eerste ontvoering, en is ook nu, na al die jaren, voortdurend akelig dicht in de buurt. Maar afgezien daarvan treedt D.D. Warren toch vooral solo op. Nochtans heeft ze een team van mensen onder zich, met dit keer zelfs een nieuw lid, Carol, erbij. Het team klaagt dat Warren te veel op haar eentje opereert maar verder wordt daar niet echt iets mee gedaan. Het is niet zo dat ze helemaal niet mogen meespeuren maar Lisa Gardner wil toch vooral de focus leggen op de vrouwen in het boek. Ook dat is een constante in haar boeken.

Dat Flora tijdens haar eerste ontvoering in een houten kist gevangen werd gehouden, maakt de ontvoering wat gruwelijker en angstaanjagender. Lisa Gardner beschrijft heel treffend de angst van Flora als ze in de kist ligt, en haar opflakkerende hoop, elke keer als het deksel er weer voor even afgaat. Gardner heeft het talent om dit soort scenes te schrijven. Alleen zijn er de laatste paar jaar meerdere thrillers verschenen waarin het slachtoffer in een kist wordt gestopt en/of levend wordt begraven. Het schokeffect is daardoor niet meer heel groot. Na de zombies en de vampieren vormen ook de doodskisten (overigens ook een favoriet vampierenattribuut) een hype die stilaan over zijn hoogtepunt heen mag zijn.

Kortom, een goed boek, een heel goed boek zelfs, met best nog heel wat originele elementen, maar hier en daar kwam het spook van herhaling toch wat aan de randjes knagen.