Doorzetting en ontreddering

‘De bekeerlinge’ is tegelijk een roman en een documentaire. Door het relaas van het historische personage heen weeft Stefan Hertmans namelijk het hier en het nu. Een paar keer maakt hij luidop de balans op van onze moderne tijd, door alle ballast uit een landschap weg te denken. Zo graaft hij als het ware helemaal terug tot in de elfde eeuw, toen Frankrijk nog niet bevuild was met wegen, tankstations en agglomeraties.
Hertmans reconstrueert in deze roman het verhaal van Adelaïs, een christelijk meisje dat verliefd wordt op de joodse student David. Zij bekeert zich tot zijn godsdienst en neemt naam Hamoutal aan. Met hem slaat zij op de vlucht , weg van het onbegrip en de haat die toen in haar thuishaven Rouen – net als overal in Europa – hoogtij vierde.
Vanaf de eerste bladzijde verweeft Hertmans op virtuoze wijze zijn eigen persoon met die van Hamoutal, die het onmogelijke realiseert omdat ze lief heeft en het leven omhelst. Ze is schoonheid, doorzettingsvermogen, en ontreddering.
‘De bekeerlinge’ is universeel, zowel in menselijk als in thematisch opzicht. Het is een moreel appel aan onze humaniteit en een pleidooi voor verwondering over wat ons vreemd is.
De grootste verdienste van dit boek is dat Stefan Hertmans er echt in slaagt om Hamoutal tot leven te wekken en om van deze vrouw een geloofwaardig en levensecht personage te maken. Ook al is zij een kind uit een lang vervlogen tijd, ze grijpt de lezer naar de keel en laat hem/haar ook niet meteen los.
Kortom je moet ‘De bekeerlinge’ gelezen hebben.