Nooit genoeg

Schorshuiden is een vuistdik boek met 791 pagina's en een enorme lijst met personages. Het is niet bepaald een verhaal dat je op een namiddag even leest.
Het verhaal begint in 1693 en eindigt in 2013. Hoewel er eeuwen liggen tussen het begin en het einde van het verhaal, is het een roman van de bossen van Noord-Amerika. De blanke kolonisten kwamen naar wat we nu Noord-Amerika noemen en verjaagden de oorspronkelijke bewoners allesbehalve zachtzinnig uit hun leefgebied.
Het verhaal van René Sel en zijn nakomelingen is het verhaal van de onderdrukten en door zijn vergaarde rijkdom is de verhaallijn van Charles Duquet en zijn zonen die van de onderdrukkers. Het is tevens een botsing van culturen. 

De personages zijn er slechts bijfiguren en zijn veel te vlak voor werkelijke conflicten en slechts gebruikt om de geschiedenis te beschrijven. De roman krijgt daardoor het karakter van een aaneenschakeling van mededelingen in plaats van gevoelvolle karakteriseringen. Het gevolg is dat het belangrijkste thema van de roman, van schuld – onschuld, van onderdrukker en onderdrukte, veel te schematisch wordt weergegeven.
Het tijdsbestek van ruim drie eeuwen is te groot.

Het laatste deel is niet echt boeiend meer. De schrijfster gaat te snel door de tijd. Je verwacht dat de Sels en de Dukes nog samen komen, maar dat gebeurt niet. In plaats daar van breit Proulx op een belerend toontje een slot aan de geschiedenis.

Annie Proulx legt haar vinger op een zere plek wat betreft onze omgang met de Aarde. De veronachtzaming van het milieu en de hedendaagse klimaatverandering blijkt een oorsprong te hebben in de geschiedenis van het Noord-Amerikaanse boslandschap.
Bovendien drukt Proulx ons nog maar eens met de neus op de feiten: de ondergang van de indianen en later ook de Maori's is rechtstreeks toe te schrijven aan de hebzucht van de Europeanen.