Stalken op een ander niveau

Het boek “Wie zwijgt” is een thriller roman geschreven door de auteur Leo Benedictus. Deze vierenveertigjarige auteur studeerde af aan de Universiteit van Oxford en werkte als schrijver van reclameteksten en ook voor sommige tijdschriften. Vandaag de dag is hij freelance journalist voor “The Guardian”, een krant waar hij ook hoofdredacteur voor was. Dit is zijn tweede boek dat hij heeft geschreven na “The Afterparty” dat ook al een groot succes was. Het boek “The Afterparty” kwam vrij snel op de longlist voor de Desmond Elliottprijs 2011, het betekende meteen ook zijn debuut als schrijver in 2011. Zijn tweede boek, Wie zwijgt, verscheen in 2019 in het Nederlands. Leo Benedictus is momenteel ook “writer-in-residence” aan de Holland Park School in zijn woonplaats in Londen.

Het boek “Wie zwijgt” gaat over een man die na het overlijden van een familielid schatrijk werd en hierdoor stopt met werken waardoor hij veel tijd vrij had om andere dingen te doen. Die andere dingen om zijn tijd te verdrijven waren het stalken van vrouwen en ze ook te achtervolgen en van heel dichtbij hun privéleven te bestuderen. Dit doet hij ook door alles op te schrijven van de vrouwen en hun informatie in dossiers te steken, hierdoor noemt hij zichzelf eigenlijk “een anonieme onderzoeker”. Deze man is wel geen gewone stalker aangezien hij verder gaat dan anderen door zich echt mee in hun leven te bemoeien. Tot dat hij heel gefascineerd raakt door een mooie carrière vrouw genaamd Frances. Hierbij raakt hij zelfs zo geboeid dat hij verder gaat dan bij de vorige subjecten(zo noemde hij de nietsvermoedende vrouwen die hij onderzocht). Hij gaat bijvoorbeeld stiekem in het huis gaan van de nietsvermoedende Frances om daar overal camera’s te plaatsen zelfs in de restaurants waar ze iets gaat eten. Hierdoor geraakt hij zo geobsedeerd dat hij aan deze zaak meerdere jaren spendeert want bij de vorige zaken onderzocht hij de vrouwen maar een paar weken tot een paar maanden. Deze obsessie gaat dan ook voor een verrassend einde zorgen waardoor het leven van Frances helemaal beïnvloedt raakt.

Het verhaal wordt eigenlijk vertelt door de stalker zelf, heel boek is geschreven vanuit zijn standpunt dit doet hij door alles te bekennen. Hij vertelt namelijk alles wat hij heeft onderzocht van de verschillende vrouwen dit doet hij door alles tot in het detail te beschrijven en te verklaren. Door deze schrijfstijl wordt je als lezer echt in het verhaal gezogen, waardoor je zelfs bijna het standpunt en de mening van de stalker gaat volgen. Ook wordt het verhaal zo vertelt dat je zelf heel nieuwsgierig wordt en je wil zelf ook alles te weten komen over de vrouwen die hij bestudeert. De schrijfstijl van het boek is dus zeker goed gekozen want het is als auteur juist de bedoeling om de lezers in het verhaal te laten meeslepen. De woordkeuze en zinsbouw is dan ook van een hoog literair niveau wat het nog aangenamer en realistischer maakt om te lezen. Het verhaal is ook geschreven in één lang monoloog van de stalker zelf en af en toe ook wat dialogen met Frances en haar kennissen. Deze dialogen zijn zonder aanhalingstekens geschreven wat het voor sommige onervaren lezers wel moeilijk kan maken om het te lezen, maar wat niet echt een probleem zou mogen zijn. Het boek telt maar liefst 223 pagina’s wat niet echt dik is voor een thriller voor adolescenten, maar wat het niet per se slechter maakt aangezien de auteur wel echt meer to the point schrijft en niet tien pagina’s vol schrijft met beschrijvingen wat het soms ook wat saaier kan maken voor sommige ongeduldige lezers. Dat maakt het boek ook aantrekkelijker en ook veel vlotter om te lezen. Het boek heeft ook geen traag begin wat wel vaak het geval is bij andere romans. Bij dit verhaal wordt je als lezer meteen in het boek gezogen en vliegen de pagina’s razend snel voorbij. In het boek wordt eigenlijk vooral het thema stalken besproken omdat daar ook heel het verhaal over gaat. In het begin van het boek lijkt de man eigenlijk een dood normale man van middelbare leeftijd die naar vrouwen kijkt en ze een beetje observeert. Maar naarmate je verder leest begin je eigenlijk te beseffen dat wat hij doet gewoon gestoord is ook al lijkt dat niet altijd zo omdat het op een bepaalde manier geschreven is waardoor je met de man mee begint te voelen. Je krijgt eigenlijk een soort van compassie met de stalker maar tegelijkertijd ook met de slachtoffers. De verteller/stalker waarvan zijn naam nooit genoemd wordt weet zelf heel goed dat wat hij doet verkeerd is, maar toch kan hij zichzelf er altijd uitpraten om zijn geweten goed te houden door zichzelf te overtuigen dat hij goed werk levert. Dit zou dus ook een symptoom kunnen zijn van stalkers in het echt. Want soms stelt hij zelf vragen aan zichzelf over bepaalde dingen van het leven dat voor de lezer zelf ook stof tot nadenken kan zijn en je zelf soms ook kan doen twijfelen. Dat maakt het ook een literair meesterwerk.

De geraadpleegde bronnen zijn:

https://www.theguardian.com/profile/leobenedictus
www.leobenedictus.co.uk/about/
https://www.theguardian.com/books/2018/jan/25/consent-leo-benedictus-review