Niet bijzonder grappig, wel mooi

Locatie: een slaperig stadje in Joegoslavië. Twee hoofdpersonen: Andrej de postbode en Josip als verantwoordelijke voor de kabeltrein. Het toneel is gezet, laat de komedie beginnen!

Josip is ongelukkig getrouwd en zoekt zijn heil elders. Andrej weet Josips ontmoetingen met zijn minnares Jana op beeld vast te leggen en gebruikt dit materiaal om Josip te chanteren. Voor Josip wordt het echter steeds lastiger om op de geldeisen van zijn chanteur in te gaan. Als Andrej in het ziekenhuis belandt en Josip de zorg voor de post van hem overneemt, ontdekt hij echter dat Andrej lang niet altijd professioneel met die post omgaat. Dat brengt Josip op ideeën en zo komt het dat beide mannen elkaar jarenlang chanteren.

Als je verwacht dat dit een boek is waarbij je dubbel van het lachen ligt, dan kom je bedrogen uit. Het komische zit er vooral in dat je als lezer de hele tijd al weet dat Andrej en Josip elkaar chanteren, maar zij zich daar zelf niet van bewust zijn. Vanuit die wetenschap levert hun gedrag grappige situaties op. Ook het happy end blijft uit. De ondertitel “Een komedie” levert dus verwachtingen op die dit boek niet helemaal waarmaakt.

Dan de personages, die zijn geen van beide erg sympathiek te noemen. Beide heren chanteren en daarnaast hebben ze kritiek op anderen, terwijl ze hun eigen soortgelijke gedrag goedpraten. Toch hebben ze ook goede kanten. Zo redt Andrej een renhond die ze vanwege slechte prestaties af willen maken en heeft hij ook op een leuke manier contact met de dochter van Josip. De personages zijn dus niet alleen maar goed of slecht en dat maakt hen realistisch.

De pelikaan is een verhaal dat vlot wegleest. Het lijkt in eerste instantie een luchtig boek, maar de diepere lagen in het verhaal geven dit boek meer betekenis. Zo zitten er verschillende (christelijke) symbolen in het verhaal, waaronder de pelikaan. Hierdoor is het een boek geworden dat je zo uit hebt, maar dat je daarna nog wel even aan het denken houdt.