Meegetrokken worden in een ongezonde pubervriendschap, maar niet tot het einde

De jaren ‘90. Te midden van flippo’s, de hitkrant en nummers als Rhythm is a dancer wordt de vriendschap tussen Vikki en de ik-persoon steeds hechter. Vikki is een opstandige puber die drinkt, rookt en seks heeft. Ze sleept de ik-persoon mee in haar wereld en laat hierbij nauwelijks ruimte voor anderen over. Ouders proberen tevergeefs afstand te creëren tussen hun dochter en Vikki.

Het wolfgetal heeft een sterk begin waarin de leefwereld en vriendschap van de twee puberende meisjes goed wordt neergezet. Er wordt veel spreektaal in het boek gebruikt en de woordkeuze is ook passend bij de (opstandige) tieners. Niet iedereen zal het taalgebruik in Het wolfgetal kunnen waarderen. De eerste zin van het verhaal (“Kijk jij weleens naar je kutje?) is meteen een lekkere binnenkomer. Wie hier aanstoot aan neemt, kan het boek beter laten liggen. Het wordt nog ongemakkelijker.

Na een sterk begin zwakt het verhaal helaas snel af. De stukjes tussendoor uit het autopsierapport zijn in eerste instantie een welkome afwisseling, maar geven al snel te veel weg. Hierdoor verdwijnt de spanning en wordt het verhaal zelfs bijna saai. Als lezer heb je immers allang door wat er gebeurd is. Met Vikki blijkt uiteindelijk meer aan de hand te zijn dan alleen een slechte thuissituatie en wat puberale opstandigheid. Dit is een interessant gegeven, maar is helaas niet volledig uitgewerkt. Jammer, want dit had het verhaal nog net wat meer diepgang kunnen geven.

Laura van der Haar weet de sfeer van twee puberende meiden en hun ietswat ongezonde vriendschap goed neer te zetten, maar weet het verhaal niet tot het einde boeiend te houden. Toch is het debuut van voldoende niveau om een volgend boek van haar een kans te geven.