The name of the wind

“When the hearthfire turns to blue,
what to do? what to do?
run outside, run and hide

when his eyes are black as crow?
where to go? where to go?
near and far. Here they are.

see a man without a face?
move like ghosts from place to place.
whats their plan? whats their plan?
Chandrian. Chandrian”

In de wereld van The name of the wind (deel 1 van de serie The Kingkiller Chronicle) kennen alle kinderen (en volwassenen) dit lied, maar niemand neemt het bestaan van de Chandrian al te serieus. De ouders van Kvothe verdiepen zich echter als rondreizende musici in de achtergrond van de Chandrian met als doel om hier een nieuw lied over te componeren. En bekopen dit met de dood. Kvothe is getuige van de slachtpartij van zijn troep en dit beïnvloedt hem voor de rest van zijn leven. We volgen hoe Kvothe na deze gebeurtenissen zijn resterende kinderjaren en adolescentie doorbrengt. Eerst op straat, vervolgens aan de universiteit waar hij zich verder bekwaamt in magie.

Patrick Rothfuss is een meesterverteller. De enige reden om het boek weg te leggen, is omdat het met zijn 661 bladzijden wat veel is om in een keer uit te lezen. Het verhaal wordt gepresenteerd als een soort van autobiografie van Kvothe. Kvothe vertelt zijn levensverhaal aan zijn leerling en een verteller die het verhaal van Kvothe optekent. Alle gebeurtenissen worden dus vanuit de beleving van Kvothe bekeken. De vraag blijft hoe dicht zijn verhaal bij de werkelijkheid ligt, zeker omdat hij in het verleden zelf behoorlijk wat onware verhalen over zichzelf de wereld in heeft geholpen. Maar zoals Kvothe stelt:

“You have to be a bit of a liar to tell a story the right way. Too much truth confuses the facts. Too much honesty makes you sound insincere.”

Af en toe volgt er een intermezzo op de gebeurtenissen, waarin Kvothe in het heden met zijn leerling en de verteller praat. Hier zien we ook meer terug van de emoties van Kvothe bij wat hij zojuist verteld heeft. Deze intermezzo’s geven het verhaal daardoor net wat meer diepgang en zijn een welkome afwisseling op het levensverhaal.

Het is geen fantasy met draken, elven en enorme magische gevechten, maar daardoor niet minder indrukwekkend. Magie komt in dit boek in meer subtielere vorm voor, wat het verhaal eigenlijk alleen maar geloofwaardiger maakt. Kvothe is een geloofwaardige hoofdpersoon. Hij is niet alleen de held die ontzettend goed is (of zeg maar gerust, perfect) in alles wat hij leert, hij maakt ook ontzettend domme fouten. Zo springt hij van het dak als een professor zegt dat dat de manier is om als leerling aangenomen te worden (“Congratulations. That was the stupidest thing I've ever seen. Ever.”), wat hem verdrietig genoeg niet eens de zo begeerde positie als leerling oplevert, maar wel een hoop gebroken ribben. Zijn fouten maken hem menselijk en daardoor is het makkelijk om met hem mee te leven.

Zijn zoektocht naar de Chandrian en zijn behoefte aan wraak zijn nog niet afgesloten, dus op naar deel 2 in deze prachtige serie!