Wat er in tussentijd gebeurde

Chaol en Nesryn reizen af naar Antica. Ze hebben twee doelen: Chaol laten genezen door de legendarische genezers van de Torre Cesme én een bondgenootschap sluiten met de khagan. Al snel blijkt dat geen van beide doelen gemakkelijk bereikt kan worden. Genezeres Yrene buigt zich over de genezing van Chaol, maar dat gaat maar met kleine stapjes en beide zullen zich over hun verleden heen moeten zetten om de genezing te kunnen laten slagen. Bij de khagan hebben ze nog minder succes, maar wel ontdekken ze steeds meer informatie die de hele oorlog kan veranderen.

Na het lezen van het actievolle vorige deel, is het bij Toren van de dageraad echt weer even inkomen. Het verhaal gaat namelijk niet verder waar het gebleven was, maar er wordt een sprong terug in de tijd gemaakt en volgt nu de verhaallijn van Chaol en Nesryn. Zij komen terecht in Antica en dit is voor de lezer nog onbekend gebied.

Maas besteedt veel tijd aan het opbouwen van deze wereld en hierdoor krijgt de lezer er echt een beeld bij. Het is zeker ook interessant om over de cultuur van de mensen daar te lezen. Dit betekent wel dat het verhaal in vergelijking met de vorige delen een traag tempo heeft en het lang duurt voor er wat actie voorbij komt. Zo spannend als het vorige deel wordt het nergens. Wel krijgt de lezer belangrijke informatie die onmisbaar zal zijn voor het volgende deel.

Wat betreft de personages zijn alleen Chaol en Nesryn bekend uit eerdere delen. Er worden veel interessante personages geïntroduceerd, misschien wel wat te veel. Als lezer wordt je een beetje bedolven onder alle personages en is het even lastig bij te houden wie nu precies wie is. Een aantal personages komen uitgebreid aan bod, zoals bijvoorbeeld Sartaq, maar andere blijven meer op de achtergrond. Hierdoor gaan ze ook niet echt leven en lijken ze niet heel veel toe te voegen aan het verhaal. Met iets minder personages had Maas ook wel afgekund.

Wie van politieke intriges en romantische ontwikkelingen houdt, kan zijn hart wel ophalen bij dit deel. Het hof van de khagan heeft weer zijn eigen gebruiken en om iets voor elkaar te krijgen moeten Nesryn en Chaol soms omslachtig te werk gaan. Tussen de kinderen van de khagan speelt onderling ook van alles. Maas weet hier weer te intrigeren. Romantiek zit er ruimschoots in en heeft zoals in alle delen een hoog realiteitsgehalte.

Jammer is dat Toren van de dageraad een vrij zoetsappig einde heeft. Gelukkig komt daar ook nog even een blik op Aelin achteraan. Dit zet meteen weer even een grimmiger sfeer en maakt benieuwd naar het volgende deel. Toren van de dageraad is een prima boek over wat er in tussentijd gebeurde en geeft even een rustpunt in de serie. De echte actie, daar moeten we nog even op wachten tot deel 7 verschijnt.