Bloed en zand

Ik had de eer dit boek te winnen en heb er zalig van gedronken. O nee, dat was die bloedpulverthee.
Wel, ik had de vorige Bloedwetten al gelezen en dit was weer eens iets compleet anders. Katine Lasoeur, die ergens mijn favoriete personage is, wordt hier beter uitgediept. Ik geef toe dat dit deel een beetje afwijkt van de verhaallijn met Roan Storm, maar ik hem ook nergens miste. Het gaf me weer een heel ander inzicht.
In dit boek volgen we dus Katine. Ze vertrekt vanuit haar thuisland in het Noorden naar een ander werelddeel om te trouwen met een man die ze nog nooit gezien heeft. Hun karavaan wordt onderweg overvallen door mysterieuze blauwe lijken, die haar naar het rode paleis van Rah, een mysterieuze koningin brengen. Daar krijgt ze de keuze om 1000 nachten te dienen en zich over te geven aan het bloed of te sterven.
Nu, het boek is in de ik-vorm geschreven vanuit het perspectief van Katine. Dat maakte het superaangrijpend en ik vond dit deel ook visueel ergens sterk in elkaar steken. Zo begon in me bij de Blauwe lijken, of creotim echt meer een beeld van de Toeareg te krijgen. Heel het beeld is Oosters en het heeft ook parallellen met de verhalen van de 1001 Nachten. Katine is min of meer als Sheherazade die al haar creativiteit moet aanwenden om zich staande te houden.
Verder komen de culturele verschillen ook naar boven. De cultuurshock zit er ook duidelijk in. Daarnaast herken ik wel elementen uit de Arabische cultuur. De taal Arabesh verraad ook wat.
Het is vrij realistisch neergezet. Voor mij is het zoiets als vampiers in de woestijn, waar je ze eigenlijk niet zo verwachten.