Dius; vol tegenstrijdigheden

Voor mij het vierde boek van Hertmans. De bekeerlinge blijft voor mij de topper. Dius was voor mij een teveel aan beschrijvingen met een gebruik van woordenschat die mijn taalkennis te boven ging en dat vond ik erg jammer. Niet fijn als je te vaak een woord niet kent en daarom niet begrijpt. Ook vond ik sommige ontwikkelingen in het verhaal niet verklaarbaar. Als Dius zo bijzonder is waarom treedt hij dan wel in het huwlijk met Pia en daarmee met haar familie. Zien we zoiets niet juist bij uitstek als het opgeven van je vrijheid? En de ene keer is Anton weer een erudiete man en de andere keer weer zwak en niet bestand tegen de mensen om hem heen. Of voert Hertmans deze tegenstrijdigheden met reden op in het verhaal? De ontknoping vond ik zwak, hersentumor Dius, Pia en Lys verschijnen weer, Anton eindelijk gelukkig en vele jaren later wordt de kunst van Dius wereldberoemd cq uitgebuit door de familie van Pia. Nee na alle uitwijdingen over kunst, muziek en de mens had ik meer verwacht. Het blijft voor mij een boek van tegenstrijdigheden op verschillende niveau's.