Qua leesbaarheid verdient de auteur een pluim: eenmaal begonnen, wil je graag weten hoe het zal aflopen. De stijl is toegankelijk, op het simpele af (je kunt merken dat de auteur een verleden heeft als kinderboekenschrijfster) en de hoofdstukken zijn lekker kort met de nodige cliffhangers. Minder positief is het gebrek aan diepgang van de personages; de ik-figuur blijft een sjabloonachtige figuur die een terurigmakend Viva-gedachtengoed tracht op te sieren met volstrekt ongeloofwaardige pseudo-wetenschappelijke informatie over de werking van het geheugen. Kom nou, zeg, verdringing is een Freudiaans begrip waar sowieso al het nodige op valt af te dingen maar zoals het in dit boek wordt gebruikt, is totale nonsens. Je kunt een argeloze lezer kennelijk veel verkopen (zo blijkt ook uit al die lovende recensies) maar een iets geoefender oog prikt hier makkelijk doorheen. Of is het juist een intelligente manier om impliciet de egomanie en het opportunisme van de hoofdpersoon aan het licht te brengen? Dan alsnog hulde...