Vele Zweedse schrijvers voelen zich geroepen om een graantje mee te pikken van het geweldige succes waarvan Stieg Larsson momenteel geniet. Maar een nieuwe Larsson is Kepler bijlange nog niet!
Volgens het buikbandje op deze thriller, het debuut van Lars Kepler, is hij de nieuwe Stieg Larsson (“Lars Kepler: Uit het land van Stieg Larsson/Lars Kepler betovert zijn lezers zoals Stieg Larsson dat doet”). Deze laatste is intussen, na zijn Millenium-trilogie wereldberoemd, zeker nu de drie filmen, die naar aanleiding van deze romans werden gemaakt, volop draaien in de bioscopen (en binnenkort ook op KRO-detectives komen). Overigens bracht de publicatie van dit boek in Zweden een zoektocht op gang naar deze tot dan toe onbekende schrijver en wat bleek: Kepler is het pseudoniem van het schrijversechtpaar Alexander en Alexandra Ahndoril.
Overigens is Kepler al de derde zogenaamde Larsson, zulks na het verschijnen vorig najaar van de thriller Snel geld van Jens Lapidus.
Maar is dat wel zo? Welnu, met het boek Hypnose alleszins niet. Dit lijvige boek van 557 pagina’s is eerder een ontgoocheling. Omdat het boek zo uitgesponnen is in de verhaalvorming, mist het de suspense en de spanning die toch eigen moeten zijn aan een goede thriller.
Het boek draait om psychiater Erik Maria Bark die een vijftienjarige zwaargewonde jongen hypnotiseert, zéér tegen zijn zin, maar ertoe gepusht door politie-inspecteur Joona Linna, die blijkbaar de spil zal vormen van een reeks thrillers. Na hypnose van de jongen blijkt dat hij verantwoordelijk is voor het afslachten van zijn ouders en zusje en hierop volgt de weergave van een reeks gewelddadige gebeurtenissen, weliswaar onderbroken door een beschrijving van de relatieproblemen die Bark heeft met zijn echtgenote Simone en de vreemde verdwijning van hun probleemzoon Benjamin. Deze laatste gebeurtenis en de zoektocht naar de verdwenen jongen maken het grootste deel uit van de roman.
Het is een complex boek en twee oorzaken liggen hierin ten grondslag: vooreerst het nodeloos lang uitgesponnen verhaal en vervolgens het feit dat sommige informatie in de eerste 300 pagina’s van het boek pas in het midden van de roman wordt verklaard. Inderdaad alles speelt zich af in het heden, maar halverwege het boek gaan we plots 10 jaar terug in de tijd en worden onopgeloste vragen uit het eerste deel verklaard, onder meer de redenen waarom Eric Maria Bark gestopt is met hypnoses, alsmede de oorzaak van het conflict tussen Eric en zijn vrouw Simone. Pas nadat het heden helemaal verklaard werd, komt er enige spanning in het boek. Je gaat nu ook vlot mee met het verhaal, zulks in tegenstelling tot het eerste deel van het boek dat eerder saai en warrig is, en een traag tempo heeft: het verhaal schiet niet op en blijft in cirkeltjes draaien.
Ik mis heel wat componenten die een thriller normaal bevat: spanning, plotwendingen, begeestering en vind daarentegen langdradigheid, saaiheid en een stroeve verhaalstijl, hetgeen het lezen niet gemakkelijk maakt. Het boek sleept je, vooral in het begin niet mee, waardoor je het vlug weglegt omdat je vaak niet mee bent met de gebeurtenissen en de feiten allemaal toch nog eens op een rijtje wil zetten. Hierdoor ben je ook verplicht om soms terug te bladeren. Ik vind het alles bij elkaar een zeer middelmatig boek!