Recensie Troostkind

Ondanks dat dit boek niet nagelbijtend spannend is, heb ik het in één dag uitgelezen. Het verhaal heeft mij kunnen boeien van het begin tot het eind. Het is nergens saai en ik heb genoten van de onderhuidse spanning en het broeierige sfeertje.

Moeder Astrid is een neurotische vrouw die op jonge leeftijd verstoten is door haar fanatieke moeder omdat ze geen deel meer wilde uitmaken van de Jehova's Getuigen. Toch laat het haar niet los dat haar moeder alle contacten heeft verbroken en op een eigen bijzondere wijze heeft ze een manier gevonden om alle ongenoegen van haar af te praten.

Ze is inmiddels getrouwd met Charles en krijgt drie kinderen: Bjorn, Jolien en Meike. Bjorn is een moeilijke jongen en zorgt voor een hoop ellende in het gezin. Astrid houdt hem telkens de hand boven het hoofd tot grote ergenis van haar man. Meike komt door een vreemd ongeval om het leven op 5 jarige leeftijd. Dan gebeuren er allerlei vreemde dingen en je weet al snel hoe het allemaal inelkaar steekt.

Als vader Charles met dochter Jolien op vakantie gaat naar zijn familie, escaleert het tussen moeder Astrid en Bjorn. Eindelijk ziet ze in wat voor een gestoord persoon haar zoon is en dat gaat erg ver.

Ik vond het einde van het verhaal wel geloofwaardig. Toch vond ik het meer een psychologische thriller als literaire zoals op de kaft wordt vermeld.

Als ik een boek in één dag uitlees, dan is het voor mij een goed boek die mijn interresse en aandacht weet vast te houden. Ik geef het dan ook 4 1/2 duimpjes. Wat mij betreft een aanrader!