Alsof je een persoonlijk dagboek leest

Een prachtige cover die een hoofd laat zien dat door vissen bedekt wordt (aangevreten?), zoals Tin denkt dat het zijn vader is vergaan.
Een boek in drie delen, elk deel een periode in het leven van Tin beschrijvend. Tussen elk deel zit een periode van 30 jaar.

Wat me opviel is dat door het hele verhaal de hoofdpersoon Martin (Tin) behalve met Nikki, uitsluitend met zichzelf bezig is. Het lijkt een heel persoonlijk dagboek wat ik heb gelezen, vol zelfmedelijden en angst er niet bij te kunnen zijn.

Het laat een vooral passieve man zien die je soms een schop onder zijn kont zou willen geven.
Een soms wat ongeloofwaardig verhaal en hier en daar wat langdradig, maar door de mooie manier van woorden plaatsen maakt deze auteur weer veel goed. Hier en daar een grap is zeker een goede aanvulling op het toch wel zware onderwerp over verlies en schuldgevoel.

Zijn vader is weg, punt uit. Zinloos en onbegrijpelijk. Hij was er en toen was hij er niet. Onmogelijk na te vertellen. Even niet goed opgelet, eigen schuld dikke bult, en nu is het of hij nooit heeft bestaan.

Er is steeds een sprankje hoop aanwezig;

Als een onderwaterzwemmer is zijn vader het hele eind met hem meegezwommen, jaar in jaar uit en nu dus van het ene continent naar het andere. Wat ergens ondergaat, moet ook ergens bovenkomen. Ergens op aarde. Dat moet.

'De onderwaterzwemmer' laat zien dat gebeurtenissen uit onze jeugd een stempel kunnen drukken op het latere leven. Het kan zelfs bepalend zijn voor je handelen.
Hij verzint na de verdwijning van Vic zelfs een verhaal om te vertellen aan Nikki.
… het onbegrijpelijke van zich af te schudden en terug te keren in een overzichtelijk geheel met een kop en een staart.

Uiteindelijk is er toch een sprankje hoop voor een goede afloop en je zult zien dat er meer verhalen verzonnen worden.

Ik heb het boek graag gelezen en waardeer het met 3,5/5 sterren.
Met dank aan Uitgeverij Atlas Contact voor het recensie-exemplaar.