Meer dan een boek om heerlijk bij weg te dromen

In het eerste deel 'Lichte jaren', dat begint eind jaren dertig van de vorige eeuw lees je over de familie Cazalet. In deze laatste 'gouden jaren' waar een Tweede Wereldoorlog nog op de loer ligt maar niet iedereen dat wil zien komen inde zomermaanden drie generaties bij elkaar op hun familielandgoed 'Home Place', buiten Londen. Het zijn onbezorgde tijden, zo lijkt het.

Maar toch is de oorlogsdreiging al te voelen. Dat gevoel helemaal wegstoppen achter dagen die gevuld zijn met zomerdrankjes in de tuin, kinderspelletjes in het bos, kijken naar de konijntjes in de tuin, picknicken op het strand en de feestelijke maaltijden in de eetkamer lukt niet helemaal meer.

Tijdens het lezen wordt duidelijk dat hoe goed men ook probeert om de schijn op te houden, niet alles koek en ei is. Aan de ene kant is men herstellende van de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog en wil men nu even genieten van al het moois dat hen omringt tijdens deze 'lichte jaren', terwijl aan de andere kant de Tweede Wereldoorlog nadert.
Hitler is iemand waarom men moet lachen, ze noemen hem 'de huisschilder' en weigeren er verder over na te denken.
In deze tijd, waarin het not-done is om je ware gevoelens te tonen, zelfs niet binnen een gezin, moet men zelf proberen er wat van te maken.

Door gebruik te maken van teruggrijpen in de tijd, krijg je een goed totaaloverzicht van de gebeurtenissen in het verhaal.
De auteur heeft een prachtige, bloemrijke schrijfstijl waarmee ze alles kleurrijk omschrijft; zowel de omgeving, de kleding, de huizen en niet te vergeten de personages worden nauwgezet en tot in detail neergezet. Hierdoor worden alle personages steeds duidelijker voor de lezer. Hier maakt het niet uit hoe belangrijk hun aandeel in het verhaal is; stuk voor stuk worden hun karakters briljant neergezet.
Wat ook enorm helpt is de stamboom die voor in het boek is afgebeeld en een overzicht van de leden van de gezinnen Cazalet en hun personeel. Even terugbladeren is geen schande.

In dit eerste deel wordt het duidelijk dat er een heleboel broeit onder deze oppervlakte van rust en genieten.
Het is niet zo mooi als het er uitziet. Niet iedereen kan doen wat hij of zij wil doen. Terwijl de een zich zorgen maakt om het familiebedrijf, wil de ander eigenlijk een kunstschilder worden maar ziet daar vanaf om de lieve vrede binnen het huwelijk te bewaren.
De kinderen worden apart gehouden van de volwassenen en zelf willen ze ook niet dat de volwassenen zien wat zij doen. Soms zijn ze erg vroegwijs en net zoals sommige kinderen tegenwoordig zijn ook zij soms wreed te noemen in hun manier van doen.
Vrouwen hebben het niet gemakkelijk in de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, hun karakters worden dan ook het meest uitgediept.

Gevoelens voor een persoon van hetzelfde geslacht zijn uit de boze en aan een relatie samen kan men dan beter niet denken. Het gedrag van een vader ten opzichte van zijn vijftienjarige dochter is beestachtig te noemen: in niet mis te verstane bewoordingen wordt zijn fysieke belangstelling voor haar uit de doeken gedaan.
Dit zijn maar een paar voorbeelden van verhoudingen tussen de personages die van 'Lichte jaren' veel meer maken dan alleen maar een boek om heerlijk bij weg te dromen. Het gaat veel dieper dan dat.