4,5/5* Ontzettend graag gelezen!

Het verhaal valt meteen al in het eerste hoofdstuk met de deur in huis.
Tara Linders doet heel vroeg in de ochtend de deur open voor een vrouw die ze wel eens eerder heeft gezien, maar niet herkent. Het is Yvonne, de ex van haar voormalig collega Diego Martinez.
Yvonne vermoedt dat er iets goed fout zit met Diego omdat hij al een tijdje geen contact meer gezocht heeft met zijn kinderen en dat is helemaal niets voor hem.
Het lijkt erop dat hij werkelijk vermist is en Tara wil zo spoedig mogelijk naar Mexico waar hij het laatst gezien is. Hij liet huis en haard achter om in Mexico waar zijn vader vandaan komt, uit te zoeken wat hij nu eigenlijk wil; wil hij een gesetteld leven als huisvader of wil hij de vrijheid hebben om het avontuur op te kunnen zoeken.

Tara mist Diego ontzettend en baalt er ook van dat ze niets meer van hem gehoord heeft. Ze heeft een vrijblijvende relatie met Carlo, maar ze weet dat hij voor haar niet belangrijk genoeg is om voor thuis te blijven. Hij is wel lief, hoopt op meer van haar en is een dierenvriend. Haar hond Huub mag bij hem blijven zodat ze kan vertrekken zonder zich zorgen te hoeven maken over haar trouwe viervoeter.

Terwijl ze nog aan het nadenken is hoe ze haar baas Benno zo ver kan krijgen dat hij haar toestemming geeft om naar Mexico te vertrekken, is hij haar al voor. Ze mag voor een speciale opdracht samen met Jay Jennings naar Mexico. Hij werkt undercover namens de AIVD aan een klus voor een hooggeplaatste instantie in Nederland en kan haar hulp gebruiken. Voor zijn opdracht moet hij vergezeld zijn door iemand die kan schrijven. Tara kan het niet geloven; ze krijgt toestemming voor de reis en kan dan zelf ondertussen op zoek gaan naar Diego. Dat hoeft Benno niet direct te weten, vindt ze.
Samen doorkruisen ze de binnenlanden van Mexico, het gevaar ligt voortdurend op de loer en wanneer een anonieme tip hen naar de beruchte motorbende Escorpiones leidt wordt het voor hen nog gevaarlijker. Dat zijn geen lieverdjes, om het maar zacht uit te drukken!

De karakters worden duidelijk beschreven en ondanks dat ‘Rio Grande’ de derde thriller is met Tara en Diego in de hoofdrollen, is dat geen belemmering gebleken om te kunnen genieten van deze grandioze thriller!
Ook de beschrijving van de omgeving en de sfeer waarin een en ander zich afspeelt zijn filmisch te noemen.

Ik moest denken aan het werk van Sergio Leone. Niet door de verhaallijn want dit verhaal is vele malen spannender, maar wel door de sfeer die Nathalie Pagie heeft weten te scheppen in ‘Rio Grande’.

In ‘Rio Grande’ volg je verschillende verhaallijnen van personages die elk een eigen verhaal vertellen.
Je leert tijdens het lezen meer over Diego, zijn verleden en zijn beweegredenen om te vertrekken. Tara leert meer over zichzelf dan ze verwacht had en Jay blijft de lezer verbazen tot het eind.
Het verhaal van Chico greep me bijzonder aan. Het leven van dat manneke gaat niet over rozen en toch blijft hij wie hij is; een kind dat het goede in een ander nog kan zien ondanks alle verschrikkingen.
Alberto groeide op in een van de buitenwijken van Ciudad Juárez en probeert weg te blijven van drugs, de bendes en een vroege dood. Helaas heeft hij steeds te maken met Alvarez die niets liever doet dan er voor zorgen dat Alberto pijn lijdt. En we mogen Koos Korevaar niet vergeten; wat is de rol van deze Nederlander in het geheel?
Al deze verhaallijnen komen op een indrukwekkende manier bij elkaar.

Ook het einde van ‘Rio Grande’ had ik op een enkele manier kunnen vermoeden.
Nathalie Pagie verstaat de kunst om de lezer mee te nemen op reis naar een wereld die zij heeft geschapen en helaas ook realiteit is.

Ik heb ‘Rio Grande’ ontzettend graag gelezen!