Ieder bestormt zijn eigen innerlijke berg

Al vrij snel begreep ik dat de fysieke bergtoppen en bergen in dit boek metafoor staan voor het circulaire leven, dat zich ook voor ons seizoens-gewijs afspeelt. De acht bergen staan voor onze buitenwereld. De wereld rondom ons. De hoogste top of het dal staat voor waar jij je het meest thuisvoelt en vrede vindt. Toch blijven de ‘acht bergen’ het meest aan ons trekken, omdat we instinctief behoefte hebben aan sociaal contact. In dit boek observeert Pietro zijn sociale omgeving en vergelijkt deze met de prachtige natuur in de bergen. Hij geeft trouw uiting aan zijn eigen natuur en deelt een hechte vriendschap met één vriend Bruno, die hij ontmoet in het berggebied, waar hij voornamelijk samen met zijn moeder in zijn jeugd de zomers doorbrengt. Bruno blijft onvoorwaardelijk trouw aan zijn eigen berg en verliest daardoor naderhand zijn vrouw, kind en bedrijf, maar niet zijn vriendschap met Pietro. Pietro daarentegen verlegt zijn grenzen naar andere bergen en vindt zijn geluk voornamelijk in de bergen van Nepal. Dit verhaal klopt aan alle kanten. Het is een mandala in woorden. Mooi om te lezen. Alleen werd ik erg somber van het eind over Bruno. Maar ach, dat is gewoon de grens aan het leven en het eind van dit prettig te vertoeven boek