Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Zijn wij allen niet De erfgenamen van het verleden

In vier delen presenteert Ildefonso Falcones zijn nieuwste roman De Erfgenamen. Eerst denk je dat het over de erfgenamen van Arnau Estanyol gaat, hoofdrolspeler uit De kathedraal van de zee. Zijn zoon Bernat wordt na zijn dood in dit verhaal een ruwe en meedogenloze kaper. Zijn kleinzoon Arnau speelt ook een leidende rol. Het verhaal start met Hugo, die een tiener is. De oude Arnau Estanyol ontfermt zich over hem, omdat zijn vader verdronken is op zee. Hugo maakt zijn terechtstelling mee en probeert zo klein als hij is deze te voorkomen. Naderhand helpt Hugo zijn zoon Bernat, zodat hij zich kan wreken. Dat mislukt en uiteindelijk wordt Bernat admiraal en trouwt hij met Mercé, de aangenomen dochter van Hugo. Maar ook het gebrék aan erfgenamen speelt een rol in deze roman. Jaren van wisselende en verwarrende machtsstrijd vormen het decor van het Barcelona rond begin 15e eeuw. Gaandeweg het boek kom je er achter dat de erfgenamen meer erven dan macht, geld of goederen. Iets waar wij nazaten van voorgaande generaties allemaal mee te maken krijgen. Waarden en geloofsovertuigingen. De behoefte aan vrijheid, maar tegelijkertijd aan orde en rechtspraak. En daar gaan de vier delen over. Steeds weer wanneer het leven je voor een voldongen feit stelt moet je een keuze maken. Deel een: tussen zee en land; Deel twee: tussen trouw en verraad; Deel drie: tussen wraak en liefde; Deel vier: tussen pijn en gerechtigheid. Heel mooi vervlecht Ildefonso de levens van Hugo en Bernat per deel tussen deze peilers gevat in de gebeurtenissen en de gewoontes in die tijd. Ik denk dat Ildefonso zich heel gedegen heeft geïnformeerd, want ik ben geen historica. Ik heb genoten van de terloopse uitweidingen over de chaotische taferelen van die tijd van machtswellustigen. Er waren drie pauzen! Welke geestelijke leider was nu de ware plaatsvervanger van God? Wie moest je nu blindelings volgen? De paus uit Avignon, Rome of Pisa? Dat onderlinge conflict splitste de geestelijke, Christelijke macht. En dan al die snel wisselende dynastieën! Plotten, tijdelijke bondgenootschappen en disloyaliteiten. In deel drie raakte ik geheel de draad en het verhaal kwijt, maar het was uiteindelijk logisch dat ik het niet meer volgde. Dat deden de mensen daar in die tijd ook niet meer. Vooral het volk werd de dupe van het gebrek aan stabiliteit. Ergens moest het geld vandaan komen om de diverse machtsstrijden te winnen. Maar niet alleen het volk betaalde de tol. Ook de wereldlijke en geestelijke macht stond onder druk. Ondanks al die chaos merkte ik toch dat er geen anarchie uitbrak. In dit boek leek het te danken aan de gewone man die trouw bleef aan de dagelijkse strijd om zijn bestaan. De Christelijke God stond op plek één, daarna de grillen van de plaatselijke machthebber. Als in deze tekst: “ ‘Hoeveel kan een mens verdragen?’ zei Hugo klagend. ‘Veel...’ Caterina’s stem brak. ‘Veel. Geloof me.” Was ik in deel drie de weg kwijt, in deel vier vond ik deze weer terug in een grande finale. Heel voldoening gevend! Het is een dik boek en Ildefonso Falcones vindt zichzelf steeds weer opnieuw uit in een wederom geheel eigenzinnig geschreven boek. Ik vond het prachtig en adembenemend mooi geschreven. Laat ik eindigen met de woorden van de abdis Beatriz, zus van Hugo, die voor het eerst haar kleinkind ontmoette: “Ik heb opnieuw de liefde gevonden. Niet de volmaakte liefde voor God, maar de rauwe liefde die je in je lijf voelt.”

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Mieke Scheveningen