Zo vader, zo zoon, zo vader ...

“Toen hij ouder werd begreep hij dat zijn vader een onbeduidende man was die diep teleurgesteld was in het leven en zijn zoon gebruikte als kop van Jut om zijn frustraties op bot te vieren. Maar dat inzicht was te laat gekomen. Tegen die tijd had hij de boodschap al opgezogen en was die onderdeel van zijn persoonlijkheid geworden.”
Dit is weer eens zo’n ouderwetse steengoeie thriller, die veel suggereert en daardoor meer met je gemoedsrust doet dan verwacht. Het verhaal is voor mij een kruising geweest tussen Thomas Harris’ ijzingwekkende Silence of the lambs en de horrorverhalen van Stephen King. Daarnaast is dit boek ‘gewoon’ een heel goed vertelde psychologische thriller met een bevredigende feelgood afloop. Niet nachtmerrie proof voor vaders met een jonge zoon.