De Nachtroos: Lucinda Riley’s visitekaartje

Het derde boek van Lucinda dat ik tot nu toe las. Met top de beste, terwijl ik ook al De Zeven Zussen (1) en De Orchideeëntuin niet minder dan vijf sterren vond. Ik zou beginnen met dit boek als je nog niet bekend bent met het werk van deze schrijfster en wel nieuwsgierig bent naar de hype rondom haar. Is het niets dan is ze gewoon niet jouw ‘piece of cake’ en kan je haar sterk aangroeiende omvangrijke oeuvre ongelezen achter je laten. Maar wat vond ik dit boek een meesterwerk! Het heeft in compositie zodanig alles in zich zodat ik in elk geval De Nachtroos een staande ovatie geef.

Over de inhoud is genoeg geschreven. Daar wijd ik mijn recensie niet aan. Dat vind ik zonde van dit leesbare kunstwerk. Vervoering is niet te verwoorden en als Matroesjka poppetjes zit het hele liefdes-verhaal in elk hoofdstuk in tijd en personages verweven. Van steeds meer kanten bekeken ontvouwt de nacht-bloem zich totdat ik pas toch nog tot mijn grote verrassing op de laatste bladzijde haar in zijn volle glorie ‘zag’ bloeien, geuren en kleuren. Nogmaals, wie het eenmaal ‘ziet’ , ziet het. Maar pas na lange belichting dankzij Lucinda’s vertelkunst. Fijn verhaal!

Om in de stemming te komen. Het licht dooft. Het doek gaat op. De spotlights knippen aan...

Nachtbloemen
C.S. Adama van Scheltema

De lage zon goot langs de heuvelkammen
Haar goud, als was een vat vol wijn gebroken,
De doffers koerden, in hun nest gedoken,
De koekoek antwoordde van verre stammen.

De avondbloemen hadde' heur kroon ontloken,
Vol zoete geuren om haar kelk, de stramme
Oude dennen droegen nog roode vlammen, -
Het was een avond vol van wondre sproken.

Zoo golve' in de' avond van een wereld geuren
Van vreemde bloemen, in één nacht verbloeid,
En zwarte stammen dragen gouden kleuren,
Totdat hun vragende armen zijn vergloeid.

De avond sterft, die 't morgen dagen doet,
Ik weet niet of ik lache' of schreien moet.