Lezersrecensie
Kameraad Flappie
“Kom mee, mijn lief. Naar de Zomertuin.”
Ben je zeer empathisch ontwikkeld als lezer dan behoeft dit boek een waarschuwing. Het verhaal over het historische beleg van Leningrad is al hartverscheurend genoeg om te lezen, laat staan wat Kristin Hannah moeder Anya toedicht in dit verband. Anya waarschuwt haar dochters ook dat ze spijt zullen hebben wanneer ze haar hele verhaal tot in de puntjes gehoord hebben. Als ik van tevoren geweten had hoe zwaar dit prachtige en integer vertelde verhaal als geheel bij me binnen zou komen, had ik het niet gelezen. Het verhaalt over een verleden aan ondraaglijk lijden zonder hoop. Ik weet dat dit soort tragedies door de tijden heen vele mensen kan en kon overkomen, en de liefde voor elkaar zorgt dan voor draagkracht. De ervaring zelf beschouw ik als onmenselijk zwaar om te kunnen dragen. Toch ben ik blij dat ik weet wat de Russen overkomen is tijdens WO II. Dat zet de bevolking toch in een nieuw en ander licht.
Zwaar boek dus en in meerdere lagen gebracht. Alsof het verhaal in Matroesjka poppen van grof naar fijn onthuld wordt. Vanaf bijna de eerste bladzijde word je al onmiddellijk de diepte ingesleurd. Door de lovende reviews aangemoedigd zette ik het lezen voort. Aangekomen bij het tussenstuk over rouwverwerking tussen moeder en dochters vond ik het verhaal uitermate realistisch en interessant worden. Kristin Hannah kan prachtig invoelend schrijven. Ik was ‘hooked’ en móést het boek gewoon verder in één adem uitlezen. Precies wat een goed geschreven verhaal met je moet doen.
Weliswaar was het verhaal moeilijk en zwaar, maar het eind en de boodschap is prachtig en mooi, net als moeder Anya dat verwoordt in het epiloog:
“In eerste instantie vond ik Nina’s foto niet mooi. Ik zie er zo verschrikkelijk verdrietig uit. Maar nu ben ik eraan gewend. Het was het begin van dit nieuwe leven, het moment waarop ik uiteindelijk leerde dat liefde en vergeving hand in hand gaan.”
Dit boek is toch zeker weten verfilmd?! Episch verhaal, inhoudelijk sterk en Oscar-waardig lijkt mij. Vijf sterren voor de oorlogsslachtoffers van Leningrad, sommige verhalen moeten gewoon verteld en opgetekend worden, vijf sterren voor de schrijfster en viif sterren voor mijn persoonlijke ervaring.
Ben je zeer empathisch ontwikkeld als lezer dan behoeft dit boek een waarschuwing. Het verhaal over het historische beleg van Leningrad is al hartverscheurend genoeg om te lezen, laat staan wat Kristin Hannah moeder Anya toedicht in dit verband. Anya waarschuwt haar dochters ook dat ze spijt zullen hebben wanneer ze haar hele verhaal tot in de puntjes gehoord hebben. Als ik van tevoren geweten had hoe zwaar dit prachtige en integer vertelde verhaal als geheel bij me binnen zou komen, had ik het niet gelezen. Het verhaalt over een verleden aan ondraaglijk lijden zonder hoop. Ik weet dat dit soort tragedies door de tijden heen vele mensen kan en kon overkomen, en de liefde voor elkaar zorgt dan voor draagkracht. De ervaring zelf beschouw ik als onmenselijk zwaar om te kunnen dragen. Toch ben ik blij dat ik weet wat de Russen overkomen is tijdens WO II. Dat zet de bevolking toch in een nieuw en ander licht.
Zwaar boek dus en in meerdere lagen gebracht. Alsof het verhaal in Matroesjka poppen van grof naar fijn onthuld wordt. Vanaf bijna de eerste bladzijde word je al onmiddellijk de diepte ingesleurd. Door de lovende reviews aangemoedigd zette ik het lezen voort. Aangekomen bij het tussenstuk over rouwverwerking tussen moeder en dochters vond ik het verhaal uitermate realistisch en interessant worden. Kristin Hannah kan prachtig invoelend schrijven. Ik was ‘hooked’ en móést het boek gewoon verder in één adem uitlezen. Precies wat een goed geschreven verhaal met je moet doen.
Weliswaar was het verhaal moeilijk en zwaar, maar het eind en de boodschap is prachtig en mooi, net als moeder Anya dat verwoordt in het epiloog:
“In eerste instantie vond ik Nina’s foto niet mooi. Ik zie er zo verschrikkelijk verdrietig uit. Maar nu ben ik eraan gewend. Het was het begin van dit nieuwe leven, het moment waarop ik uiteindelijk leerde dat liefde en vergeving hand in hand gaan.”
Dit boek is toch zeker weten verfilmd?! Episch verhaal, inhoudelijk sterk en Oscar-waardig lijkt mij. Vijf sterren voor de oorlogsslachtoffers van Leningrad, sommige verhalen moeten gewoon verteld en opgetekend worden, vijf sterren voor de schrijfster en viif sterren voor mijn persoonlijke ervaring.
2
4
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mieke Scheveningen
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
