Weemoed en verlangen op het eiland Mure

Dit is een fijntjes en klein verteld verhaal over de komst van een nieuwe dokter, de Syrische vluchteling Saïf, op het even zo kleine maar vriendelijke eiland Mure.
Jenny Colgan verstaat de kunst om je in een paar pennestreken naar de sfeer van dit eiland te toveren. Dit verhaal is een schakelverhaal tussen het eerste deel met de titel Café Zon en Zee en het derde deel Het eindeloze strand. Het eindeloze strand staat namelijk al klaar op mijn ereader. Vandaag -want je leest dit boek snel uit- was een voorafje en een opwarmer voor mij, voordat ik mij op het laatste deel stort. Café Zon en Zee las ik een jaar geleden uit.

Ik ken nu het geheim van deze schrijfster. Ze zorgt in haar boeken voor warmte, saamhorigheidsgevoel, empathie en meeleven voor het wel en wee van haar hoofdpersonen zoals Lorna vooral in dit verhaal en Fiona in het vorige boek. Ze schuwt zware onderwerpen niet, maar zorgt wel voor tegenwicht in ‘s lezers gemoederen in de vorm van ons talent om hoop te blijven houden - ook onder de meest moeilijke omstandigheden- regelmatig gekruid met flinke snufjes relativerende humor.
Ik houd van dit soort boeken, die, dankzij doorkijkjes op hoop en medemenselijkheid, er voor zorgen, dat je met een goed gevoel het boek (ebook in dit geval) na de laatste bladzijde dicht kan slaan.