Aspi-vader van het jaar

In het eerste deel van deze Rosie serie leed de hoofdpersoon en verteller Don tot aan zijn veertigste (dat hij Rosie ontmoette) aan een sociaal isolement. Hij had sociale vaardigheden nodig om zich voldoende aan de maatschappij te kunnen aanpassen. Genetisch gezien zaten die niet in zijn ‘neurologische geboortepakket’. Rosie houdt van Don zoals hij ‘anders’ is. Oprecht, analytisch, probleemoplossend, hartelijk, resultaat- én procesgericht. Ze wijst hem niet af voor zijn a-typisch gedrag in zijn dagelijks leven. Rosie en Don kunnen zich samen goed vinden in een vast plan met een strikte routine.

Nu hun zoon Hudson elf jaar is geworden is hun plan met routine aan een grondige herziening toe. Hudson lijkt tegen dezelfde problemen in het regulier onderwijs aan te lopen als ooit Don. Met de wetenschap van nu en zijn eigen Asperger-ervaring probeert Don zijn zoon het leed van sociaal isolement te besparen. Ondertussen gaat de maatschappij wel anders om met autisme of ander a-neurotypisch gedrag. Is er werkelijk zoveel veranderd of niet? En ten positieve of juist meer stigmatiserend? Het Rosie-Don plan zal móéten veranderen in een Rosie-Don-Hudson plan. Van daaruit ontwerpt Don een Hudson project en maakt er zijn dagelijks werk van. Toch loopt het Hudson project anders dan verwacht maar wel met het ‘correcte’ (in Don zijn veelvuldige, terugkerende, terugkoppelende bewoording) resultaat.

Dit is alweer het vijfde boek dat ik gelezen heb van Graeme Simsion en het laatste boek van de driedelige ‘Rosie-serie’. Ik heb al zijn boeken tot nu toe (2019) gelezen. Graeme lezen bezorgt mij een vriendelijk, weldadig, ontspannend, geaccepteerd en goed gevoel. Dat vind ik knap en mooi werk. De auteur onderzoekt in de praktijk van de fictie het klassieke aforisme: Ken U zelve. Wie zijn wij als mens en wat komen we hier doen?! Filosofische zingeving en onderbouwing, maar zonder enig vorm van zwaarte of zwaarmoedigheid. In tegendeel zelfs. Op een prettige manier laat Graeme zien hoe we de weg kunnen vinden in bestaande sociale structuren zonder onszelf af te wijzen in ruil voor een saamhorigheidsgevoel: Verbeter de wereld? Begin bij jezelf!