Lichtvoetige Louis Couperus Engelse stijl

Dit eerste deel maken wij lezers kennis met de familie en personeel van de Cazalets. Om iedereen in het begin uit elkaar te kunnen halen begint het verhaal met een stamboom en een overzicht van de betrokken personen. In het begin vond ik het af en toe zo saai dat ik niet wist dat ik gaandeweg met huid en haar in het wel en wee van de Cazalets gezogen zou worden. Het hele boek is doorspekt met zó herkenbare humoristische stukjes dat het heel verslavend op mij doorwerkte. En nu heb ik alle andere delen ook maar gekocht. Ik ben part of the family geworden!
Elizabeth wisselt steeds weer van hoofdpersoon en schrijft in aaneengeregen korte stukjes. Dat wekte geen verwarring in mij op, want de verteller is alwetend. Het lijkt er op dat je met een cameravrouw meeloopt als dit de tv serie zou zijn. Elizabeth is zo’n goede schrijfster dat ik alle scènes in geur en kleur voor me zag gebeuren. De verhaallijnen worden door al die verschillende afwisselende perspectieven naadloos aan elkaar geweven. Zo dreef ik heerlijk dobberend voort op hun belevenissen.
Ook kreeg ik het gevoel een vertrouwelinge te zijn van al die geheimen en heimelijke gedachten. De familie Cazalet is absoluut niet heilig, maar voelen wel oprecht warm en familiair aan. Ik vermoed dat het helemaal in de tijdsgeest van toen is geschreven en de schrijfster is helemaal tot in de details losgegaan op empathische inleving. Ik kreeg een idee hoe het moest zijn in die tijd van oorlogsdreiging zo vlak na WO I. Vrij abrupt stopt het boek na Chamberlain’s boodschap dat hij een akkoord had getekend met Hitler voor vrede. Gelukkig kan ik meteen doorlezen in deel 2.