Vaak genoeg gelukkig...

Deze roman heeft alles in zich in juist genoeg pagina’s. In feite is deze roman een terugblik op het leven van Ellinor nu ze afscheid heeft moeten nemen van haar tweede man George. Ze deelt in een brief al haar geheim gehouden gevoelens met haar al lang geleden verongelukte vriendin Anna. Bij haar vond ze warmte voor haar verkleumde persoonlijkheid. In haar plaats is ze uiteindelijk van Anna’s man gaan houden en heeft haar kinderen een gezin gegeven in de sfeer van hun overleden moeder.
Het mooie aan dit verhaal is het taalgebruik en dat de hoofdpersoon, ondanks alles wat ze heeft ervaren, ‘simpel’ is gebleven. Het heeft haar een standvastige man gebracht na Anna’s dood en een gezinsleven. De conclusie is dat ze, nu nog, ‘vaak gelukkig is’. Liefde kan je niet afdwingen. Liefde is geen bezit.
Wat ik ook mooi vond was de belichting van het huwelijk vanuit de ogen van kinderen: Ellinor in haar herinnering aan haar kinderjaren, haar moeder’s belevenis als tiener in oorlogstijd en de tweeling van Anna en George. Krachtig verwoord in een van de laatste zinnen: “Dat is het enige wat telt voor een kind. We vergeven het onze ouders als ze ons vergeten, zolang ze maar van elkaar houden.”