Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Uiteindelijk wikt en weegt de veerman

Dit verhaal doet mij denken aan een kruising van bijna alles. Een fantasieverhaal. Een ridderverhaal rond koning Arthur. De mythe van de laatste veerman. Een Angel-Saksisch sage. Een historische roman. Al met al een verhaal zonder humor, beladen met veel droefheid.
Een ouder echtpaar, Axl en Beatrice, maken hun laatste reis samen naar hun verloren zoon. Ze weten niet waar hij is, wat er met hem gebeurd is. Zelfs vaak niet eens of hij wel ooit bestaan heeft. Ze klampen zich aan elkaar vast en proberen de mist in hun hoofd op te lossen. De mist zorgt er voor dat ze alles wat er gebeurt ook weer snel vergeten. Ze missen echter hun goede herinneringen samen en accepteren dat ze daarom geconfronteerd zullen worden met hun slechte herinneringen. Door de mist kunnen ze hun reis niet goed overzien. Dat maakt hen heel angstig, want is hun liefdesband genoeg bestand tegen butsen? En overleven ze de reis samen wel?
Op hun weg naar het ongewisse maken ze vreemde gebeurtenissen en ontmoetingen mee. Steeds meer doet het een en ander hun herinnering opflitsen. De mist blijkt een algemeen fenomeen te zijn. Er heerst landelijk vrede zolang de Engelsen en Saksen bewusteloos door hun leven wandelen. De vrouwelijke draak doden zorgt er voor dat deze mist zal optrekken.
Aanvankelijk willen Axl en Beatrice niet betrokken raken bij andermans queeste: “het is niet onze taak, het is niet onze zorg”. Toch blijken ze niet te kunnen ontsnappen aan hun lot en raken ze steeds meer verwikkeld, betrokken en verstrikt in de gebeurtenissen die uit het verleden voortvloeiden. Maken ze op tijd schoon schip met hun verleden en mogen ze hand in hand in het hiernamaals lopen? De veerman beslist.
Ik heb lang getwijfeld of ik dit verhaal drie of vier sterren zou geven. Ik irriteerde me vaak dat Axl in zijn dialogen met Beatrice voortdurend het woordje ‘lieve’ gebruikte. Ook houd ik van happy endings en dit eind vond ik behoorlijk droevig. Toch vier sterren, omdat ik het verhaal goed verteld vond en de strekking tijdloos is. Ik besef nu pas goed dat elke ontkenning van verlies een prijs heeft. Uiteindelijk moet je de tol wel kunnen betalen...
Dit verhaal doet mij ook sterk denken aan hoe mensen kunnen genezen van trauma. Als een ui pellen ze hun angsten laag voor laag af. De tijd zal leren of je wonden geheeld zullen worden. De symboliek met de draak is mij ook wel duidelijk. De vrouwelijke draak staat voor het gevoel. Het harnas van ridder Gaiwan voor de innerlijke blokkade, die je als een muur tussen je verstand en gevoel geplaatst hebt. Je gemankeerde, vermoeide en verkrampte persoonlijkheid. Deze oplossen is de draak doden en al de pijn van het onverwerkte verlies komt weer in al zijn heftigheid naar boven.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Mieke Scheveningen