Ben ik de enige die Patrick een eikel vind?

Liane Moriarty weet keer op keer te verrassen. Vaak op een goede manier, soms op een minder goede manier.
Dit boek is fijn om te lezen. Vlot en makkelijk doorheen te komen. Het verhaal echter vind ik niet geweldig.
De hoofdpersonen: Ellen een hypnotherapeute. (Dat is voor mij een leuke plus, vooral omdat ik ook in een beroepstak zit dat zowel als zweverig, als praktisch kan worden gezien. Haar probleem met het telkens haar werk moeten verdedigen vond ik dan ook boeiend en herkenbaar.) Haar nieuwe vriend Patrick en de stalkster van Patrick.
Het verhaal: Ellen is blij dat ze eindelijk de ware denkt te hebben gevonden. Weduwnaar Patrick en zijn zoontje komen in haar leven. Compleet met het verdriet van zijn eerste jong overleden vrouw én zijn vorige liefje die zich tot stalkster ontpopt heeft.
De relatie en het verloop ervan leest als een zoetsappig liefdesverhaaltje. Gaandeweg wordt het grimmiger door de stalkster en vooral Patrick zijn reactie hierop.
Hier zit voor mij het eerste probleem.
Patrick zal inmiddels wel helemaal dol zijn geworden door de verregaande stalkings acties, dat kan ik me goed voorstellen.
Maar hij is ook behoorlijk passief; echt veel doet hij er niet aan.
Zo wordt hij wel steeds botter, onvriendelijker en grimmiger, naar de politie stappen vindt hij kennelijk niet zo nuttig.
De ex vriendin vond ik minder storend dan Patrick. Natuurlijk gaat ze telkens veel te ver, maar Moriarty weet zo goed de gevoelens van deze dame te vertellen dat ik eigenlijk best begrip had voor haar daden. Ook Ellen kan zich veel beter inleven in haar situatie dan Patrick doet.
Het 2e probleem zit in het eind. Het lijkt of Moriarty haast kreeg om het verhaal af te maken. Iets liefs, schattigs om mee te eindigen.
Stalker probleem wordt heel eenvoudig opgelost en Patrick is opeens weer een ge-wel-di-ge partner.