Typisch een boek dat je in één ruk uitleest

Saskia Noort debuteerde vorig jaar met de thriller Terug naar de kust. Met dit boek had ze direct een nominatie voor de Gouden Strop te pakken, niet niks voor een debuterend schrijfster. De tweede thriller van Noort, De eetclub, komt half mei uit. De eetclub gaat over vijf gezinnen, woonachtig in hetzelfde dorp. Alle gezinnen zitten goed in de slappe was en wonen in mooie vrijstaande villa’s. De mannen zijn succesvolle zakenmannen en de vrouwen vermaken zich met binnenhuisarchitectuur, goede wijn en het kopen van mooie spullen. De gezinnen kennen elkaar via de eetclub, opgezet door de vrouwen. Op een dag gaat het huis van één van de gezinnen in vlammen op en Evert Struyk komt daarbij om. Evert zou psychotisch zijn en het huis zelf in brand hebben gestoken. Het verhaal wordt verteld vanuit Karen, één van de vrouwen van de eetclub. Ze neemt haar vriendin Babette (de vrouw van Evert) in huis na de brand. Al snel blijkt dat er behoorlijk veel intriges waren binnen de eetclub. Er zijn stiekeme verhoudingen, de mannen zijn onderling betrokken bij schimmige geldtransacties en de vriendschappen blijken helemaal niet zo onvoorwaardelijk te zijn. Karen gaat zich steeds meer afvragen of dit nou werkelijk haar vrienden zijn en of ze niet al die tijd in een façade hebben geleefd. Gaandeweg ontdekt ze dat de dood van Evert misschien wel een andere achtergrond heeft dan gedacht en dat de uiterlijke schijn van de gezellige eetclub bedrog is.

De eetclub is typisch een boek dat je in één ruk uitleest. Het is vaardig geschreven, smeuiige kost en leest bijzonder gemakkelijk weg. De structuur van het verhaal leent zich goed voor allerlei intriges. Zet vijf rijke en verveelde gezinnen bij elkaar en binnen de kortste tijd ontstaan er verhoudingen, geheimen, roddels en komt dus zelfs moord voor. Geen van de personen is sympathiek, ze roepen allemaal irritatie op vanwege hun arrogantie, hun leegheid, afhankelijkheid en schijnheiligheid. Dat stoorde mij een beetje. Ook hoofdpersoon Karen, de meest sympathieke van het stel, blijkt een afhankelijke tut te zijn die zich door de eerste beste geile man laat inpakken. Noort wijdt naar mijn zin iets teveel uit over ‘vriendinnen die samen Chablis drinken, vijgen, pesto-ciabatta, gamba’s en coquilles eten, en geurige appeltaart toe nemen’. Ik vermoed dat ze hiermee de leegheid van het materiële bestaan van deze dames wil weergeven, maar soms had ik het gevoel dat ik in een hip tijdschrift voor yuppen aan het lezen was.

Met dit boek gaat Saskia Noort vast en zeker weer scoren, het zal ongetwijfeld een groot lezerspubliek aanspreken. Wat reclame in de damesbladen zal haar goed doen, dit publiek zal ongetwijfeld smullen van haar boek. Het is een smeuïg boek, voor de liefhebber van ‘soap-achtige’ intriges. Ik heb me er prima mee vermaakt, maar heel veel emotie roept het bij mij niet op.