Lezersrecensie
Groen is gras
Pamela Sharon duikt met De geur van groen in de belevingswereld van de 16-jarige blinde Raven. Een gewoon meisje dat van lezen houdt en met haar beste vriendin May-Lin optrekt. Een verhaal over vriendschap, vertrouwen, verlies en liefde.
Het enige dat Raven van andere tieners onderscheidt is dus dat ze blind is. ‘Mijn wereld is zwart.’ May-Lin vormt als het ware Raafs ogen: ze vertelt hoe hun klasgenoten eruit zien en begeleidt haar in het winkelcentrum. Samen verzinnen ze alternatieve betekenissen voor de kleuren. Groen is bijvoorbeeld ‘vers gemaaid gras en het geluid van krekels’. Met deze voorbeelden laat de auteur zien dat een blinde bijna alles om zich heen meekrijgt via tast, gehoor en geur en zo volwaardig mee kan doen in de maatschappij. De omgeving van Raaf ziet haar als gehandicapt maar zij bewijst dat ze zich prima kan redden. Zelfs make-up opdoen lukt na enige oefening.
Dan gebeurt er iets waardoor Raaf er alleen voor staat en haar wereld voor even inktzwart is. Gelukkig is er Roan, een jongen tegen wie ze eerder is opgebotst. Hij ziet haar niet als zielig en opent een nieuwe wereld voor haar. Dat er een liefde opbloeit, is bijna geen verrassing meer. De scène in het Rijksmuseum waar Raaf de kunst van Rembrandt leert kennen, is ontroerend.
De luchtige schrijfstijl sluit aan op de young adult-doelgroep en nodigt uit tot verder lezen. Zware thema’s als ziekte, rouw en vertrouwen in jezelf hebben maken dat het boek meer is dan een oppervlakkig romantisch verhaal. Hierdoor dacht ik aan de boeken van John Green, Sharon is een geweldige Nederlandse tegenhanger.
Toch heb ik enkele opmerkingen over het verhaal. De auteur heeft de leefwereld van een blinde zorgvuldig beschreven en dan valt een zin als ‘Vanaf een afstand voel ik de koelte van het marmer’ op. Daarbij komen soms clichématige zinnen voor, die storend kunnen werken: ‘En zo stort onze zelfgemaakte wereld in om plaats te maken voor de werkelijkheid.’
Zeer positief vond ik de boodschap doorheen De geur van groen: als je verder kijkt dan iemands uiterlijk, blijkt er een ander persoon achter te schuilen. Raaf laat je nadenken over hoe de wereld om je heen er eigenlijk uitziet. ‘De wereld heeft de kleuren die je er zelf aan geeft.’ Welke kleur geef jij dit boek?
Het enige dat Raven van andere tieners onderscheidt is dus dat ze blind is. ‘Mijn wereld is zwart.’ May-Lin vormt als het ware Raafs ogen: ze vertelt hoe hun klasgenoten eruit zien en begeleidt haar in het winkelcentrum. Samen verzinnen ze alternatieve betekenissen voor de kleuren. Groen is bijvoorbeeld ‘vers gemaaid gras en het geluid van krekels’. Met deze voorbeelden laat de auteur zien dat een blinde bijna alles om zich heen meekrijgt via tast, gehoor en geur en zo volwaardig mee kan doen in de maatschappij. De omgeving van Raaf ziet haar als gehandicapt maar zij bewijst dat ze zich prima kan redden. Zelfs make-up opdoen lukt na enige oefening.
Dan gebeurt er iets waardoor Raaf er alleen voor staat en haar wereld voor even inktzwart is. Gelukkig is er Roan, een jongen tegen wie ze eerder is opgebotst. Hij ziet haar niet als zielig en opent een nieuwe wereld voor haar. Dat er een liefde opbloeit, is bijna geen verrassing meer. De scène in het Rijksmuseum waar Raaf de kunst van Rembrandt leert kennen, is ontroerend.
De luchtige schrijfstijl sluit aan op de young adult-doelgroep en nodigt uit tot verder lezen. Zware thema’s als ziekte, rouw en vertrouwen in jezelf hebben maken dat het boek meer is dan een oppervlakkig romantisch verhaal. Hierdoor dacht ik aan de boeken van John Green, Sharon is een geweldige Nederlandse tegenhanger.
Toch heb ik enkele opmerkingen over het verhaal. De auteur heeft de leefwereld van een blinde zorgvuldig beschreven en dan valt een zin als ‘Vanaf een afstand voel ik de koelte van het marmer’ op. Daarbij komen soms clichématige zinnen voor, die storend kunnen werken: ‘En zo stort onze zelfgemaakte wereld in om plaats te maken voor de werkelijkheid.’
Zeer positief vond ik de boodschap doorheen De geur van groen: als je verder kijkt dan iemands uiterlijk, blijkt er een ander persoon achter te schuilen. Raaf laat je nadenken over hoe de wereld om je heen er eigenlijk uitziet. ‘De wereld heeft de kleuren die je er zelf aan geeft.’ Welke kleur geef jij dit boek?
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mireille
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
