Alsof je een documentaire leest...geen thriller

Helena’s moeder werd als tiener ontvoerd door Jacob Holbrook en door hem meegenomen het moeras in waar hij haar gevangen houdt in een hut. Twee jaar later wordt hun dochter Helena geboren. Jacob leert zijn dochter alles over het moeras. Wat er groeit, wat je kunt eten en wat niet, jagen, vissen, spoorzoeken. Het leven in het moeras is hard maar Helena weet niet beter en voelt zich er helemaal thuis.

De jaren verstrijken en naarmate Helena ouder wordt, realiseert ze zich hoe wreed Jacob kan zijn en dat er dingen niet helemaal kloppen. Als Helena twaalf is, weet zij samen met haar moeder aan Jacob te ontsnappen en verdwijnt hij uiteindelijk achter de tralies.

Helena heeft inmiddels een leven opgebouwd met echtgenoot Stephen en dochters Mara en Iris. Alles lijkt haar voor de wind te gaan totdat bekend wordt dat haar vader uit de gevangenis is ontsnapt. Het lijkt erop dat hij het moerasgebied in is gevlucht. Een klopjacht wordt ingezet maar het is voor Helena wel duidelijk dat dat geen zin heeft. Haar vader kent het moeras als geen ander. De enige die hem kan vinden is zij, want hij heeft haar alles over het moeras geleerd.

'En zomaar ineens storten de muren van mijn zorgvuldig opgebouwde tweede leven in.'

Het boek begint met een stukje uit het sprookje De dochter van de moeraskoning van Hans Christian Andersen. Een sprookje dat als een rode draad door het verhaal loopt. Er zijn wel overeenkomsten, maar voor mij heeft het geen toegevoegde waarde.
En dan Helena. Helena maakt aan het begin heel duidelijk dat het haar verhaal is. Ze zegt het ook zelf: ‘Dit is namelijk niet haar verhaal. Het is mijn verhaal.’ en dat zet de toon voor het hele boek. Ze stampvoet er nog net niet bij. Het draait alleen maar om haar. Helena vertelt over haar vader, die haar moeder heeft ontvoerd en hoe zij twee jaar daarna geboren is en de eerste twaalf jaar van haar leven in het moeras doorbracht. Hoe haar vader haar vanalles leerde, vaak met harde hand.

Het hele relaas is als een monoloog, een opsomming bijna, waar nauwelijks spanning in voor komt. Een eentonig gedreun over het leven in het moeras. Dat de auteur veel weet van en over het moeras en alles wat er groeit en bloeit, is heel duidelijk te merken. Je kon alles moeiteloos voor je zien, dus dat is heel goed gedaan, maar op een gegeven moment weet je het wel. Alsof je een documentaire aan het lezen bent, gewoonweg teveel van het goede.

'Ik weet hoe hij denkt. Wat hij zal doen. Waar hij heen zal gaan.'

Wat ik heel erg miste, was het verhaal achter de ontvoering van Helena’s moeder. Haar verhaal werd naar de achtergrond geschoven. Het hele waarom ontbreekt in het boek en daar heeft de auteur veel laten liggen. Dat Jacob geen aangenaam persoon is (om het zacht uit te drukken), moge duidelijk zijn, maar datzelfde geldt zeker voor Helena. Daar had ik geen enkele sympathie voor.

Dochter van het moeras was voor mij een worsteling qua lezen en dat lag puur en alleen aan de enorm onsympathieke, narcistische hoofdpersoon. Het verhaal gaat overigens schuil achter een mooie cover, mooi dat het ook aan de binnenkant doorloopt.
Het feit dat Karen Dionne met haar schrijfstijl zo’n duidelijk beeld weet neer te zetten, dat je je als lezer het moeras voor je kon zien, maakt wel dat ik een volgend boek van haar wel wil lezen.

Twee sterren voor Dochter van het moeras.