Wat een ontzettend goed boek!

Zo. Mag ik even bijkomen?
Wat een boek zeg!
En hoe ga ik hier nu een recensie over schrijven zonder iets prijs te geven?

De eerste zin van het eerste hoofdstuk zet meteen de toon: ‘Je kind begraven is het ergste dat je kan overkomen.’. Ik moet er zelf niet aan denken, maar het is de hoofdpersoon in dit boek overkomen.
De hoofdpersoon, ‘ik’, is haar dertienjarige dochter verloren. Dochter Amal pleegde zelfmoord nadat zij op school gruwelijk gepest werd en de dood als enige uitweg zag. ‘Ik’ gaat gebukt onder een schuldgevoel (‘waarom heb ik niets gemerkt?’), maar wordt vooral gedreven door een enorme woede. Een allesverslindende, allesomvattende woede. En die woede knalt van de pagina’s, die proef je als lezer, die voel je. Maar je voelt ook de liefde die zij voor haar dochter voelt. Op cynische, sarcastische toon vertelt ‘ik’ het verhaal van haar dochter, waar haar woede vandaan komt en wat zij allemaal van plan is. Afstandelijk en keihard is ze in haar oordeel over mensen en heel duidelijk in wat zij wil: de dood van haar dochter wreken.

[Blijf maar bij me uit de buurt, want ook jij kunt mijn volgende doelwit zijn.]

Het perspectief wisselt tussen ‘ik’ en Jeantine van Dis. Samen met haar man Jerome woont Jeantine nog niet zo lang in het dorp en ze probeert er haar plek te vinden. Jeantine heeft het zwaar. Haar verleden wordt langzaam uit de doeken gedaan en je begrijpt als lezer waarom zij zich het liefst verstopt voor de buitenwereld. Haar huwelijk met Jerome lijdt enorm onder het trauma dat hen is overkomen en dat is bij lange na nog niet alles, maar het spoilergevaar is zo groot, dat ik daar verder niet over uitwijd. Dat moet je vooral zelf maar lezen, maar de machteloosheid en het verdriet van Jeantine is net zo voelbaar als de woede van ‘ik’.

[Je leest het goed, slachtoffers. Meervoud. Als ik dan toch bezig ben, ruim ik meteen maar de hele shit op. Want zeg nu zelf, waarom half werk leveren?]

Mij zie je niet is geschreven in korte hoofdstukken, wisselend van perspectief tussen ‘ik’ en Jeantine. In de hoofdstukken van ‘ik’ zijn ook passages uit het dagboek van Amal verwerkt. De kwetsbare woorden van Amal zorgen ervoor dat je, ondanks de harde toon van ‘ik’ en de kilheid waarmee zij haar gedachten blootlegt en zich af en toe rechtstreeks tot de lezer wendt, toch ergens begrip voor haar krijgt.
Loes den Hollander schrijft to the point, duidelijk en soepel. Er is geen woord te veel of te weinig opgeschreven en ze weet de lezer vanaf de eerste bladzijde het verhaal in te trekken en geeft ze je geen tijd om even naar adem te happen. Zelfs niet als je het boek uit hebt. De toon waarmee ‘ik’ tot leven wordt gebracht, vind ik subliem en daarmee creeert Den Hollander een spanning die onder je huid gaat zitten en die alleen maar oploopt, hoe gaat dit aflopen? Wie is ‘ik’? Halverwege het verhaal denk je te weten hoe het zit, maar geloof mij maar: dat is niet zo.
Mij zie je niet grijpt je en laat je zeker nog niet los na de laatste pagina. BAM! Wat een geweldig goed boek!