Een juweeltje, de Japanse cultuur weergegeven in een notendop

Wat een inlevingsvermogen heeft Sayaka Murata. Door haar wijze van vertellen last ze de lezer een kijkje nemen in het hoofd van Keiko, een aandoenlijke vrouw met een m.i. autistiforme denktrant. Geweldig. En dan de buurtsuper, in Tokyo staat er bijna op elke straathoek een. Niet alleen is het personeel in uniform, de zaken zelf stralen ook allemaal dezelfde sfeer uit. De witte neonverlichting boven tot de rand toe gevulde vakken. Alles even ordelijk en schoon. En dan dat personeel, met de ingestudeerde groet, eeuwige glimlach en het respectvolle gedrag. Prachtig! Japanners zijn niet onderdanig, al lijkt dat soms zo. Ze doen hun werk met waardigheid en trots en met volledige overgave. Of ze nou in de buurtsuper werken of begenadigd kunstenaar zijn. De vertelvorm is uitstekend gekozen. Keiko is tegelijk naïef en heel wijs. Ze begrijpt de grote wereld om zich heen niet, maar functioneert uitstekend in haar eigen kleine universum, de buurtsuper. De regels zijn duidelijk, ze worden zelfs dagelijks even herhaald. Waarom dan anders zijn, zoals iedereen van haar verwacht?