(Te) veel gefilosofeer over kunst en de kunstwereld

Patricia Jozef is kunstenares, en dat zie je terug in haar roman.

Het boek is opgedeeld in drie delen: het eerste deel gaat over de ik-figuur Marcel Jacobs, het tweede deel over de ik-figuur Bodine Bourdeaud’hui, en in het (korte) derde deel spreekt een alwetende verteller over hen beiden en hun relatie, die anders is dan (ik had) verwacht.

Het boek gaat over identiteit, ook de nepidentiteit, die je zelf fabriceert, de pose die je aan de buitenwereld toont. Dat zien we in Marcel, die – noodgedwongen – zichzelf als kunstkenner afficheert, en aan Bodine, die als ongenaakbare kunstenares een waas van geheimzinnigheid om zich heen heeft opgetrokken. Wat is echt? Wat is een façade? Wie ben je zelf? Het moederschap dwingt haar in een andere identiteit, dat van de moeder.

Dat is op zich een interessant thema maar het boek kon me niet erg boeien. Dat kwam met name door het tweede deel: Bodine filosofeert eindeloos over haar kunst, de kunstwereld en kunst in het algemeen, en dat had best een stuk bondiger gemogen. Het gaat maar door en door, en op een gegeven moment dacht ik: ja, nou weet ik het wel. Dat zijn ongetwijfeld de mijmeringen die Patricia Jozef als kunstenaar zelf heeft; misschien is het voor iemand in die wereld interessant, maar ik kreeg er genoeg van.

Patricia Jozef kan wél goed schrijven; jammer dat ze niet dat overtollige vet heeft weggesneden.