Een technisch goed geschreven verhaal met weinig spanning!

“Ijskoud” is het tweede deel van de vierdelige thrillerreeks “De Noordzeemoorden” geschreven door Isa Maron. Isa Maron debuteerde met haar thriller “Passiespel” en werd met deze roman verkozen tot Beste Nederlandse Vrouwenthriller.
In “Ijskoud” kruisen de hoofdpersonages uit het eerste deel “Galgenveld”, rechercheur Maud Mertens en forensisch studente Kyra Slagter opnieuw elkaars wegen wanneer in en rond Amsterdam op zeer korte tijd kinderen, zowel jongens als meisjes, tussen 6 en 12 jaar ontvoerd worden. Het begint allemaal met de ontvoering van het jongetje Jesse in een kinderboerderij maar geleidelijk aan worden er steeds meer en meer jonge kinderen ontvoerd zodat Nederland ook steeds meer en meer in de ban en vooral meer en meer in een psychose geraakt van deze verdwenen kinderen. Wanneer de eerste doden vallen slaat de paniek in Nederland dan ook volledig toe. Rechercheur Maud Mertens krijgt het moeilijk met deze zaak omdat hierdoor herinneringen worden losgemaakt aan een oude zaak waarin ook een jong meisje slachtoffer werd van een gruwelijke misdaad. Voor Kyra Slagter is deze zaak een déja vu want zij is nog steeds op zoek naar haar vermiste zuster Sarina en weet dus heel goed wat de ouders van de ontvoerde kinderen meemaken.
Deze thriller bevat eigenlijk vier verschillende verhaallijnen die door elkaar lopen nl. het onderzoek naar de ontvoerde kinderen door rechercheur Maud Mertens, wat er gebeurt met de ontvoerde kinderen, het zoeken van Kyra Slagter naar haar zusje Sarina en tenslotte de pogingen in London om te achterhalen wie de geheimzinnige “Jane Doe” is in een psychiatrische instelling. Omdat ik het eerste deel “Galgenveld” niet gelezen heb duurt wel even voordat ik de draad kon oppakken van deze laatste twee doorlopende verhaallijnen uit het eerste deel. Ik raad dan ook elke lezer aan dit eerste deel te lezen alvorens met dit boek te beginnen.
Isa Maron heeft haar huiswerk ter voorbereiding van deze roman goed gedaan. Alle wijken, plaatsen en plekken die zij in dit boek beschrijft zoals in de stad Amsterdam en op het Duitse waddeneiland Nordeney bestaan echt en geven de lezer een heel authentiek en vertrouwd gevoel bij het lezen van deze roman. Ook verhaaltechnisch heeft de auteur haar thriller heel goed in elkaar gestoken waarbij elk hoofdstuk, die meestal slechts één tot maximum enkele pagina’s beslaan, elkaar goed afwisselen zodat elke verhaallijn tot zijn recht komt en meestal op een soort van kleine cliffhanger eindigt zodat dit je aanzet om toch maar verder te lezen om dan naar een slot of een tijdelijke oplossing toe te werken van elk van de vier verhaallijnen, die dan in deel drie verder uitgewerkt worden. Je kan eigenlijk zeggen dat de auteur alle “puntjes” van het plaatje mooi met elkaar heeft verbonden zodat je op het einde van dit boek een volledige tekening overhoudt. Dit viel mij sterk op tijdens het lezen toen na ongeveer 1/3e van het boek er plots een vermoedelijke doorbraak was bij de speurders. Dit leek echt alsof dit rechtstreeks uit een handleiding “thriller”-schrijven kwam waar de auteurs aanbevolen wordt na zoveel pagina’s karakter- en plotontwikkeling zij een nieuwe wending aan het verhaal moeten geven zodat ze weer het volgende 1/3e van het verhaal of plot kunnen verschrijven. Echte verrassingen waarvan je zegt “goh, dat had ik nu niet verwacht” kom je dan ook niet tegen in dit verhaal. Het verhaal kabbelt gewoon verder naar het einde zonder echte hoogtes of laagtes.
Zoals geschreven heb ik de vorige roman(s) van deze auteur niet gelezen maar wat mij heel sterk opviel tijdens het lezen van deze roman was hoe onpersoonlijk en (ijs)koud de schrijfster dit verhaal vertelt aan de lezer. Het is alsof je een verslag leest van een politieonderzoek m.n. koel, klinisch en soms technisch. Zelden of nooit krijgt je het gevoel dat de schrijfster persoonlijk betrokken is bij haar verhaal of haar figuren die het verhaal vooruit drijven. Enkel wanneer het om de kinderen gaat dan merk je dat de auteur persoonlijker wordt in het vertellen van hun gruwelijke ervaringen maar wanneer het over de andere verhaallijnen gaat dan is ze objectief en afstandelijk. Dit zorgt ervoor dat ik ook geen persoonlijke band kon maken met rechercheur Maud Mertens of studente Kyra Slagter en al helemaal niet met Jan Doe in London. Enkel het lot van de ontvoerde kinderen riep bij mij gevoelens en emoties op. Is dit bewust zo gedaan door de auteur? Daardoor was ik enkel echt geïnteresseerd in het verhaal van de ontvoerde kinderen en het oplossen van deze misdaad. De andere twee verhaallijnen van het vermiste zusje en Jane Doe raakten mij totaal niet omdat ik zomaar in hun verhaal viel met deze tweede roman en de voorgeschiedenis van beide verhalen niet kende, zelfs met een kort hervertellen van de inhoud van het eerste boek door de auteur, gaf dit geen voldoening. Ook sympathie opbrengen voor de beide hoofdrolspeelsters in dit verhaal lukte maar zelden omdat ze zo afstandelijke en koud beschreven werden.
Tenslotte vond ik het vreemd dat dit verhaal een thriller zou moeten zijn. Onder het begrip “thriller” versta ik wel een heel andere definitie dan wat met dit verhaal verteld werd. Een thriller roept spanning op met verrassende plotwendingen en onverwachte ontknopingen die je als lezer op het puntje van je stoel brengen. Jammer genoeg is dit met dit boek niet het geval. De auteur geeft wel een goed verslag van alle gebeurtenissen maar “echte” spanning opwekken zoals in een thriller nodig is gebeurt niet echt. Na het lezen van dit boek blijf je dan ook met een vreemd gevoel achter over wat je nu eigenlijk gelezen hebt.
Besluit: “Ijskoud” is een technisch goed geschreven boek dat zeker niet als een “thriller” kan geklasseerd worden met weinig persoonlijke inbreng van de auteur.