Een ode aan het leven

Ik hou van begraafplaatsen, liefst oude vervallen of mooie natuurlijke. Ik vind het rustgevend om er rond te wandelen, graven te bekijken en te bedenken wie al deze mensen zijn en hoe hun levens waren... En dan nog liefst in de herfst wanneer bladeren vallen en het er allemaal zelfs wat somberder uit ziet en waar zelfs een streepje regen bijdraagt aan het gevoel van vergankelijkheid.

Heel lang moest ik dus niet twijfelen om het boek van Valérie Perrin aan te schaffen maar het stond toch nog een hele tijd ongelezen in de kast.

Het leven en de dood zijn met elkaar verweven via Violette Toussaint, het hoofdpersonage van deze bijzondere roman. Violette is niet geboren in een warm, geborgen gezin en als ze op jonge leeftijd de knappe Philippe Toussaint ontmoet, gaat ze gelijk overstag. Ze huwen en ondanks dat het huwelijksgeluk van korte duur is zijn ze gezegend met een dochter Léonine. Van in het begin is duidelijk dat haar man een luilak is en liever de hort op gaat dan te werken en voor zijn gezin te zorgen. En op een dag gaat hij weg en komt hij niet meer terug. Voor Violette is dat geen probleem want hij liet haar achter met het liefste wat ze heeft: dochter Léonine.

Violette is begraafplaatsbeheerder en doet haar job op zo’n warme en menselijke manier dat iedereen in het kleine dorp haar kent en waardeert. Zo ook de drie begrafenisondernemers waar ze een mooie band mee heeft opgebouwd en die voor haar aanvoelen als familie. Met dezelfde warmte verwelkomt ze ook passerende bezoekers of vaste gasten die door deze zachtheid in vertrouwen hun pijn delen met Violette.

Op een dag komt Julien, een politiecommissaris aanwaaien. Zijn moeder Irene is overleden en haar laatste wens was dat haar overblijfselen op het graf van Gabriel Prudent geplaatst zouden worden. Maar Julien kent deze man niet, dus hij probeert het verhaal hierachter uit te zoeken en natuurlijk wordt Violette daar ook bij betrokken.

Verder zijn er ook nog de ouders van Phillipe Toussaint die een rol opnemen en die vooral minachting voor Violette laten blijken. Gelukkig overstijgt Violette de houding van haar (ex)-schoonmoeder en laat ze het niet aan haar hart komen.

De auteur combineert moeiteloos verschillende verhaallijnen met veel flashbacks die op geen enkel moment vervelen of verwarrend zijn. De karakters zijn complex en enorm goed uitgewerkt waardoor het verhaal boeiend en ook spannend blijft. Op het eerste zicht lijkt het een sinistere en morbide roman maar het tegendeel is waar: het barst van het leven, van empathie, begrip en tederheid. En de liefde van het hoofdpersonage is er eentje waar we allemaal van kunnen leren.

Het is een zeer beschrijvende roman en doordrenkt van symboliek en daar hou ik wel van want de details doen ertoe en geven het verhaal diepte. Het is vooral een heel genereus boek waar je fijn in kan verdwalen en het is geschikt is voor een heel breed publiek.

Wat ik ook erg fijn vond waren de quotes bovenaan de hoofdstukken, zie deze mooie zinnen hieronder.

‘Er is iets wat sterker is dan de dood en dat iets is de aanwezigheid van wie afwezig zijn in de herinnering van de levenden.’

‘Mensen ontmoet je nooit per toeval. Ze zijn met een reden voorbestemd om onze wegen te kruisen.’

‘Liefde is iemand ontmoeten die jou iets over jezelf laat ontdekken.’

‘Je bent niet meer waar je was, maar je bent overal waar ik ben.’

‘Het leven is een langdurig verlies van alles waar je van houdt.’

Hele fijne leesmomenten gehad door dit verhaal en ik vond het jammer dat het boek uit was.