Nogal rommelig

Twee dagboeken van twee verschillende personen vallen op de grond. Alle bladen liggen door elkaar. Iemand raapt ze op en steekt ze, door elkaar, weer in één map. Dat is de indruk die ik kreeg toen ik het boek las. Dit semi-autobiografische boek is een samenraapsel van de (imaginaire) dagboeken van Luis Martín Murillo en Issa, het alter-ego van de schrijver. Samen vormen ze een ode aan Gijs, de verdronken vriend van Issa.
Het boek leest allesbehalve makkelijk. Het is een samenbundeling van korte hoofdstukjes en elk hoofdstuk wordt verteld vanuit een ander standpunt. Soms praat Luis Martín Murillo tegen je, soms de Issa van nu, soms de jonge Issa. Er zijn geen titels boven elk hoofdstuk om je duidelijk te maken wat nu zal volgen. Steeds weer duurt het een zin of twee voor je weet welk deel van het verhaal verder gaat. Daar komt nog bovenop dat de hoofdstukken voornamelijk anekdotisch zijn. Opnieuw die dagboeken dus, waarin iedere dag de belangrijkste dingen werden genoteerd, met soms weinig tijd tussen twee gebeurtenissen, soms net veel.
Wie een band heeft met het Amsterdamse nachtleven en het beroep van barman, en het prettig vindt om te lezen door welke straten Issa fietst en in welke bars hij belandt, of wie de verdronken Gijs Thio persoonlijk gekend heeft, heeft met dit boek een prachtig cadeau in handen. Voor alle anderen: nah.
Ik behoor helaas tot "alle anderen" en heb er dus niets aan gehad. Ik heb me vooral verveeld. De schrijver springt van de hak op de tak, haalt dingen aan waarvan ik op het einde nog steeds niet weet wat de bedoeling ervan is, en sloeg me voortdurend om de oren met dingen die heel erg buiten mijn leefwereld liggen. Lezen is een heerlijke manier om je leefwereld te verruimen en ik vind het daarom niet erg om eens één zinnetje Spaans te moeten lezen, maar meer hoeft niet want dan gaat het storen. Vertaal dan op zijn minst de zinnen voor wie geen Spaans spreekt, gooide ik de schrijver op een gegeven moment in gedachten toe. Een ander voorbeeld: ik kan geen twee soorten sterke drank uit elkaar houden want ik drink dat nooit en dus zeggen me al die verschillende dranken die veel te vaak worden bovengehaald me niets. Na een paar drankjes begon ook dat me tegen te steken. De relevantie van de nachtmerries van Issa's zoontje in dit verhaal is me nog steeds niet duidelijk. Dat Issa steeds weer het spookbeeld van Luis Martín Murillo, die hij zelf niet eens gekend heeft, voor zich ziet, werkte op de duur ook alleen nog maar op de zenuwen. Enzovoort. Alhoewel ik met open geest aan dit boek begonnen was, bleef op het einde vooral een opeenstapeling van ergernissen over.
Het kan bevrijdend zijn om je verdriet om het verlies van een vriend van je af te schrijven. Ik twijfel er ook niet aan dat Gilles van der Loo de vrienden- en kennissenkring van Gijs Thio heeft weten te ontroeren met dit boek. Maar ik hoefde het in dit geval niet per se te lezen.