Bovengemiddeld

Cilla & Rolf Börjlind hebben met Springvloed een boek geschreven dat het midden houdt tussen een filmscenario en een roman. Daarom is het in het begin even wennen aan de filmische manier van schrijven: korte scènes waarin de (vele) hoofdpersonages in het verhaal worden gebracht, wisselen elkaar aan hoog tempo af en na enkele tientallen bladzijden zie je als lezer door de bomen het bos niet meer. Zweedse namen blijven (bij mij althans) moeilijk hangen; plaatsnamen nog moeilijker dan persoonsnamen. Als je er dan op korte tijd heel veel van te verwerken krijgt, is het vechten tegen de neiging om het boek aan de kant te leggen. De openingsscène is nochtans zeer veelbelovend en na enige tijd blijkt ook dat de aanhouder wint want het boek wordt steeds spannender en beter naarmate het vordert. De verhaallijnen komen op het einde allemaal netjes samen en eindigen uiteindelijk toch nog met een onverwachte wending.
Hier en daar hebben de schrijvers de dingen wat al te vlot laten verlopen. Olivia Rönning, studente aan de politieschool, krijgt bijvoorbeeld net iets te makkelijk hulp van politiemensen en onbekenden in haar omgeving van wie ze hulp nodig heeft. Daklozen, die krantjes moeten verkopen om aan geld te komen, bezitten echter wel allemaal een telefoon waarmee ze gretig rondbellen. Er zijn net iets te veel van deze toevalligheden in het verhaal verwerkt. Aan de andere kant zijn de schrijvers erin geslaagd om de belangrijkste personages veel diepgang mee te geven. Maar al te veel politiethrillers zijn geschreven met heel veel oog voor de details van de plot maar met een rist aan tweedimensionale personages die nooit echt tot leven komen. Cilla & Rolf Börjlind weten duidelijk heel goed hoe je personen in een boek tot leven moet wekken. Dit, en het feit dat echt wel goed nagedacht is over het verhaal en de schijnbaar losse stukjes uiteindelijk allemaal belangrijk blijken te zijn, maken samen dat het boek ver boven het niveau van de gemiddelde politiethriller uitstijgt.