Wat aan de flauwe kant

In tegenstelling tot de vorige twee delen wordt Wachten op Woensdag nooit echt spannend. Het verhaal omvat twee aparte plots die beide aan een gezapig tempo naar hun ontknoping kabbelen. Het verhaal is eerder opgezet als een klassieke detective, waarbij de lezer meekijkt terwijl verdachten verhoord worden en langzaam maar zeker meer en meer elementen bekend worden gemaakt tot de ontknoping uiteindelijk volgt. Het boek staat meer op zichzelf dan het vorige deel van de reeks, maar opnieuw geldt dat het toch beter is alle boeken in volgorde te lezen. Alhoewel dit niet echt noodzakelijk is om de plot te kunnen volgen, zullen bepaalde stukken anders toch wel heel vreemd overkomen en kan de veelheid aan personages wat overweldigen.
Hoofdpersonage Frieda Klein laat in dit derde deel van de reeks weinig los over zichzelf dat nog niet reeds uit de twee vorige delen bekend was. Een paar losse eindjes uit het vorige boek zijn ook niet opgepikt alhoewel je dat als lezer ergens wel verwacht had. De meeste personages uit de vorige boeken zijn opnieuw van de partij en sommige van hen blijven toch voornamelijk in de weg lopen. Ze brengen niets bij aan het verhaal en de scènes ermee fungeren vooral als bladvulling. De kleiner gedrukte intermezzo's (e-mails van Sandy aan Frieda) zijn overbodig en ronduit irritant.
Wie op zoek is naar een spannende thriller om bij te huiveren laat dit boek beter links liggen. Wie de vorige twee boeken gelezen heeft en ondertussen geïntrigeerd is geraakt door de verschillende personages en dan toch vooral door Frieda Klein en Malcolm Karlsson, moet het boek natuurlijk wel lezen. Het is een genietbaar boek dat makkelijk te volgen is, maar niet eentje dat je na het lezen ervan lang zal bijblijven.