pure poëzie

Dit tweede deel van de triologie vind ik het mooist, de intensiteit van het stille leven in een eenzame wereld heeft Kalman prachtig beschreven. Ik vind veel stukken van dit deel ware poëzie!

(tweede deel. Een fragment, omdat ik zijn boeken en manier van schrijven zo ontzettend mooi vind.)

"...woorden lijken het enige te zijn waar de tijd niet zo makkelijk overheen kan stappen. De tijd gaat dwars door het leven en verandert het in dood, hij gaat door een huis en het verandert in stof, zelfs in de bergen, die prachtige hopen, geven zich uiteindelijk gewonnen. Maar sommige woorden lijken de verwoestende kracht van de tijd te trotseren, dat is toch raar, ze verweren natuurlijk, worden misschien wat doffer, maar ze blijven staan en bewaren in zich een lang vervlogen leven, een verklonken hartslag, verdwenen kinderstemmen, verwaaide kussen. Sommige woorden zijn schelpen in de tijd en erin zit misschien een herinnering aan jou. De tijd kan zo wreed zijn, hij geeft ons alles alleen maar om het weer af te pakken. We missen veel te veel. Is het omdat het ons aan moed ontbreekt? Mama zegt dat de moed om te twijfelen de belangrijkste kracht van de mens is. Ik weet niet hoe het komt, maar het is alsof ik die bewering van haar steeds beter begrijp. Ik twijfel aan alles. Weet ik daarom helemaal niets? Toch zou ik mijn twijfels niet willen missen hoewel ze soms aanvoelen als iets slechts in mijn binnenste. De weg naar een geborgen, maar apathisch leven is niet aan je omgeving twijfelen... alleen degene die twijfelt leeft."