Dansen in het donker laat je toch enigszins onbevredigd achter

Het boek opent met de bekentenis van Inge aan haar man Andreas dat ze verliefd is geworden op iemand anders (Erik) en besloten heeft met hem verder te gaan. Andreas, toch al geen spraakzame figuur, klapt helemaal dicht en loopt kwaad het huis uit. Inge hoort hem wegrijden. Het is natuurlijk horror wat haar daarna overkomt: een paar uur later staat er politie voor de deur om haar te vertellen dat haar man dodelijk is verongelukt. Dit veroorzaakt onmiddellijk een enorm schuldgevoel bij Inge (zonder haar bekentenis had hij vast nog geleefd…) en ze slaagt er niet in dit schuldgevoel tot normale proporties terug te brengen. Het beheerst haar volledig, ze wordt chaotisch, soms tegen het hysterische aan en het zorgt er ook voor dat ze Erik niet meer wil zien. Zónder hem dit overigens op een normale manier te laten weten. Op dat moment begint het personage van Inge mij te irriteren. Ik begrijp haar schuldgevoel, maar niet haar (onvolwassen) gedrag erna.
Andreas en zij hebben twee tienerzonen, Finn en Olaf. Twee zeer verschillende pubers, die tot ons komen in aparte hoofdstukken, steeds getiteld ‘De jongens.’ Olaf wantrouwt de manier waarop zijn vader is verongelukt en gaat op onderzoek uit, Finn lijkt alleen maar bezig met zijn bekering tot de Islam. Inge ontdekt dat ze in de afgelopen maanden haar jongens eigenlijk niet meer echt heeft gevolgd, en voelt zich ook daar zeer schuldig over. Ze probeert weer contact met ze te maken, met Olaf lukt dit beter dan met Finn. De manier waarop ze dit doet komt mij soms iets gekunsteld over, maar aan de andere kant kan ik me ook goed voorstellen dat dit met horten en stoten gaat.
Als lezer voel je duidelijk dat de ontwikkelingen naar een climax moeten leiden. Dat gebeurt dan ook en brengt alles in een stroomversnelling. Inge reageert op deze gebeurtenissen zeer verrassend. Ik zou zeggen, lees het zelf, het boek is zeker de moeite waard, de stijl die Appel hanteert is toegankelijk en dat ik het personage van Inge wat minder waardeer, doet niets af aan het verhaal.