Dit boek zet je aan het denken en gaat in je hoofd zitten.

De Omslag
Een mooie omslag, met een klein meisje met een veer voor haar ogen, het straalt triestheid uit, eenzaamheid. Of ik de cover bij het verhaal vind passen, kan ik nu ik dit schrijf nog niet zeggen. Maar als ik het boek in de winkel zou zien liggen zou ik het oppakken en de achterflap lezen, alleen al om de eenzame uitstraling.
De achterflap;
“De ziekte heeft zich verspreid. U weet wat dit voor u betekent, mevrouw Wisman?”
Hoe belangrijk wordt het verleden, wanneer er geen toekomst meer is?

Wat gebeurt er als je te horen krijgt dat je ernstig ziek bent en door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen kunt worden? Dat je 'in seizoenen' moet gaan denken? Annabel Wismar (59) laat het er niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen, die haar nog wel willen behandelen. Voor haar zoon David is de gedachte zijn moeder te verliezen zo beangstigend dat hij bij haar intrekt. Hoe korter hun toekomst samen wordt, hoe meer een onverwerkt verleden de kop opsteekt.

Mijn Mening

“Voor mijn moeder die bij de eekhoorns is”

Dit staat op de derde bladzijde van het boek, en aangezien ik al een hoop mooie meningen over het boek heb gehoord, pakt me dit bij de keel. Deze kleine zin maar deze grote woorden. Ik vraag me af of ik het droog houd tijdens het lezen, waarschijnlijk raakt het me meer dan me lief is. Wil ik dit wel? Vragen welke me bezig houden bij de eerste hoofdstukken, angst dat het verhaal te dichtbij komt, te dicht bij mijn eigen verdriet.
Maar ik zet door, dan maar zakdoekjes naast me en een kop thee om het vocht aan te vullen. Gelijk pakt Judith me met haar woord keuze en haar verhaal, ik laat me onder dompelen in de Seizoenen, en vergeet even dat de wereld gewoon door gaat. Mama is even uit jongens, Mama is aan het lezen en nu even niet storen!
Judith heeft de personages erg goed beschreven je wandelt mee met David en Annabel in het Daniël den Hoed ziekenhuis, en ik krijg echt de rillingen van de manier waarop Annabel daar wordt behandeld. Ook de persoonlijke problemen van David en zijn vrouw is een goede verhaallijn naast het emotionele verhaal wat de hoofd verhaallijn is, al heb ik bij sommige dingen zeker mijn vraagtekens, en niet naar de schrijfster toe maar zeker naar de personage, waar hij of zij mee bezig is……??
Het boek leest als een trein en wegleggen is bijna niet mogelijk. Het verhaal wordt verteld vanuit David en vanuit Annabel, met Annabel lees je geregeld mee in haar dagboek van vroeger, de vakantie verhalen van Annabel en haar broer Adriaan. Dit is een mooie afleiding van het zware verhaal, maar geeft ook meer informatie over de hoofdpersonages. Dit gedeelte maakt me ook nieuwsgierig naar wat er vroeger in 1967 is gebeurd.
Het raakte me dat er geschreven wordt dat als je geen toekomst meer hebt je liever aan het verleden denkt, terug wilt naar het verleden. Dat zette me aan het denken en ik kan me inleven in de angst, dat je niet weet wanneer het op houdt en wat er gebeuren gaat. Dit boek zet je aan het denken en gaat in je hoofd zitten.
Tot het einde toe blijf je geboeid, wel heb ik er tijdens het lezen moeite mee dat David zo stug blijft hopen dat zijn moeder beter wordt, maar dat is iets persoonlijks want hoe lang moet iemand lijden? Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik daar persoonlijk tegen aanloop op dit moment.
Het boek is geweldig en heeft naast het emotioneel zware verhaal ook meerdere verhaallijnen die het meer diepgang geven en het af maken. Zo is het niet alleen de kanker die het verhaal maakt maar naast die rot ziekte heeft Judith er een mooi levensverhaal van gemaakt. De boodschap van Judith is duidelijk ze heeft met haar verhaal het overlijden van haar moeder deels proberen te verwerken want prachtig is, om zo je verdriet van je af te schrijven en dan in het dankwoord de lieve woorden, maar ze probeert hiermee denk ik ook de mensen die dit mee maken kracht te geven, het is boek is geschreven met liefde dat proef je gewoon tussen de regels door.

Ondanks het verdriet, de herkenning, en mijn persoonlijke emoties het ik genoten van het boek en het verhaal en ben ik dankbaar dat ik het heb mogen lezen. Want het is heel persoonlijk dat een schrijfster je zo dichtbij laat komen.

“Sail on, Silvergirl…Sail on by”
ik kan niet anders geven dan 5 sterren voor In Seizoenen van Judith Visser