Een boek waarbij ik aan mezelf twijfel aan de ene kant gruwel ik en aan de andere kant ben ik nieuwsgierig.

“Ik had daar zoveel uren doorgebracht terwijl ik plannetjes smeedde, droomde en me veilig waande in een gefantaseerde toekomst.”

Mijn Mening

“En als ik hier een succes van kon maken , als ik er écht een succes van kon maken, dan had ik de kans om iemand te worden, om de persoon te worden die ik altijd al had moeten zijn”

Een boek met een prachtige rode kaft lonkt naar me op de stapel nog te lezen boeken, het heeft een mooie uitstraling en de scheur is mooi uitgewerkt door het iet wat op liggende gedeelte, maar ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Nu hoorde ik al meerdere korte meningen, en ik ben geneigd het boek opzij te leggen, maar niet is zo wisselend als de mening van de lezer, wat de één mooi vind, vind de ander walgelijk.

Ik sla het boek open en lees het proloog, oké denk ik bij me zelf. Hier worden geen doekjes om gewonden duidelijke taal, geen schaamte gewoon hup het is zoals het is. En dat waren de eerste drie bladzijde. Toch is mijn nieuwsgierigheid gewekt, ik ben wel nieuwsgierig hoe Judith dit allemaal aan gaat pakken.

Ik had totaal geen verwachting van het boek en ik probeer er blind in te stappen. Alleen merk ik tijdens het lezen wel waarom sommige gestopt zijn met lezen. Het vaak vulgaire taalgebruik en de diverse details maken het niet heel aantrekkelijk. Persoonlijk kan ik niet zeggen dat ik erg preuts ben, maar het past niet bij het boek, het is teveel. Als er minder grove details in zaten en er meer ingegaan werd op de andere aspecten en het verhaal van de handel in vervalste kunst meer uitgewerkt was, had het boek best heel fijn zijn. Dat ik bij meerdere passages echt de griebels over mijn rug voel lopen, omdat ik een beelddenker ben en dat dus echt voor me zag heeft twee kanten het maakt dat ik denk moet ik door gaan? maar aan de andere kant is het dus wel goed beschreven… En heeft het waarschijnlijk wel het effect wat de schrijfster wil behalen.

Het maakt wel dat ik het bijna letterlijk voor me zie, met alle nadelen van dien.

En toch zet ik door, ik merk gaande weg het verhaal, dat het toch niet zo verkeerd was als ik het begin vond. Het wordt steeds meer een verhaal en de boodschap komt toch wel door, ondanks de vulgaire scenes. Judith is niet zo`n dom meisje als dat ze lijkt, eigenlijk is het een hele slimme meid die haar zaakjes voor elkaar heeft en gaat voor wat ze wil en wat ze daar voor doen moet maakt haar niets uit. Ze gaat over lijken voor wraak…

“ Zo zou het zijn, dacht ik. Als ik hiermee doorging, zou ik nooit meer mezelf kunnen zijn. Maar goed, zo`n goede band had ik niet met mezelf”

Ik merk dat ik benieuwd raak naar het waarom, waarom ze zich zelf zo naar beneden haalt, waarom ze zich zelf zo verlaagt tot dit niveau. Ik merk dat ik geboeid blijf naar wat er gaat gebeuren, maar de manier waarop het allemaal beschreven is, daar kan ik nu niet warm voor lopen. De stijl van het boek is niet mijn ding, het verhaal had heel goed kunnen zijn zonder de grove scenes, deze geven het boek totaal geen meer waarde.

Wordt vervolgd, ik ben nieuwsgierig of we in het vervolg meer te weten komen over Judith, ik merk aan mezelf dat ik twijfel over de beoordeling van het boek. Het verhaal was toch wel goed, maar de grove scenes en de hoeveelheid seks gerelateerde uitspattingen geven het verhaal totaal geen meer waarde. De Hype over dit boek voor het uitkwam, snap ik niet helemaal. De insteek in het verhaal over de handel in vervalste kunststukken had een goed verhaal geweest zonder al die extra`s….

Plot 3
Spanning 3
Leesplezier 2
Schrijfstijl 2
Ik kom niet hoger dan 2 ½ ster voor Maestra, en ik blijf zitten met de vraag waarom ik toch het vervolg wil lezen.. wat is het dat me nieuwsgierig maakt? Een boek waarbij ik aan mezelf twijfel aan de ene kant gruwel ik en aan de andere kant ben ik nieuwsgierig.. Is dit wat L.S Hilton wil bereiken??

Lieve Leesgroet Moon