Het geheime dagboek van Hendrik Groen is er eentje die niet in je boekenkast mag ontbreken.

Pogingen iets van het leven te maken
Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 ¼ jaar.

Auteur: Hendrik Groen
Uitgever: Meulenhoff
• Nederlands
• 328 pagina's
• Meulenhoff
• juli 2015

“Ik, Hendrikus Gerardus Groen, ben namelijk altijd correct, innemend, vriendelijk, beleefd en behulpzaam. Niet omdat ik dat ook allemaal ben maar omdat ik niets anders durf te zijn.”


De achterflap:
“Helaas voor haar, God en ik hebben een afspraak dat we elkaar niet meer lastig vallen.”
Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen.
Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde?
In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage...

Mijn mening

Brave Hendrik Groen. Tovert vanaf de eerste bladzijde een glimlach op mijn gezicht. Wat een heerlijke “man” Zijn woord keuze, zijn opmerkingen ze maken me vanaf het begin al vrolijk.
“Als ik opgebaard lig in de kleine zaal van het crematorium “de Einder” netjes gewassen en gestreken, zal de ongemakkelijke stilte doorbroken worden door de raspende stem van Evert die enkele aardige passages zal voorlezen aan het onthutste publiek. Over één ding maak ik me zorgen: stel dat Evert eerder doodgaat dan ik?”
Heerlijk toch zo lekker droog, open en recht door zee. Zo kan ik nog wel even doorgaan met stukjes welke me aan het lachen maken maar dan zou je toch echt het boek zelf moeten lezen, want het is gewoon te leuk, ik blijf bezig.
Dit boek doet me denken aan de Kameleon, vroeger genoot ik van de kwajongens streken van Hielke en Sietse. Nu geniet ik van Hendrik en Evert en met in de rol van Swart mevrouw Stelwagen de directrice van het verzorgingshuis. Heerlijk hoe ze elke keer onrust stoken in de conversatie zaal van het tehuis. Elke dag schrijft Hendrik een stukje in zijn geheime dagboek, en alle perikelen worden ruimschoots beschreven. Van de dood van de paus tot Sinterklaas als de liefde in spe. Het is op zo`n vlotte fijne manier geschreven dat ik denk oh, nog ff een dagje/ hoofdstuk lezen en inmiddels ben je weer een week/hoofdstukken verder.
Tijdens het lezen bedenk ik nu al dat ik het volgende deel ook in de kast wil. Ook zie ik die hele situaties voor me zo beeldend zijn de situaties beschreven. Mijn vader zit sinds kort in een verpleeghuis en ik kom daar zeker twee keer per week, ik zie gewoon al die mannetjes voor me, ik zie ze dwalen door de gangen en die kwajongens streken uit halen. En die vader van mij is bijna een hendrik dus ik geniet volop.
Mocht je niet veel tijd hebben dan is dit zo`n boek waarvan je zo af en toe een paar hoofdstukken zou kunnen lezen, zonder dat je gelijk de hele context kwijt ben. Maar ja, zoals wel vaker bij mij is dit niet voor mij weggelegd, want ik blijf maar lezen. Het geeft je even de gelegenheid om helemaal te ontspannen en je mee te laten nemen in de humoristische schrijfstijl.
Maar het is niet alleen maar humor, hoor het dagboek van Hendrik, ook de zware zaken komen aan bod, en het gebeurt regelmatig dat ik met een brok in mijn keel verder lees. Allerhande onderwerpen komen aan bod, onderwerpen welke voorbij komen in het leven van het verzorgingshuis. Niets wordt geschuwd. Zo ook euthanasie, dementie, urine verlies, de nieuwste scoot mobiel, en de dood niet. Het geeft op twee manieren een kijkje in het leven van een 83 jarige wat mooi kan zijn maar ook vol ongemakken zit en al zijn bijkomstigheden.
De groep ouderen die samen de club Omanido “Oud maar niet Dood” hebben opgericht veranderd gaande weg het boek sommige vallen af en er komen nieuwe leden bij, de perikelen van deze club blijven hilarisch en emotioneel, Hendrik beschrijft ze beeldend en vol emotie.
“Zorg dat je rood staat als je doodgaat!” is onze eerste officiële clublijfspreuk.

Kortom Het geheime dagboek van Hendrik Groen is er eentje die niet in je boekenkast mag ontbreken. Geniet van dit heerlijke boek.
4 ½ ster voor Hendrik groen om zijn unieke, originele maar ook doortastende onderwerpen en schrijfstijl