Ongrijpbaar

Clare Mackintosh heeft mij met haar debuut thriller Mea Culpa enorm verrast, nooit eerder wits ik halverwege een boek niet waar ik aan toe was en wat ik aan het boek had. Geweldig deze herinnering. Sinds 2011 begon Mackintosh als freelancejournalist en inmiddels is de voorheen werkzaam in de politieagent, fulltime schrijfster. Een indrukwekkende carrière als je beseft hoe goed haar boeken verkopen. Valse hoop is haar derde thriller.
“Je wist het, fluister ik. Het is niet normaal om zoiets hardop te zeggen, maar ik kan me niet inhouden, Je wist hoeveel pijn het deed, en toch heb je het gedaan.”
Wanneer je ouders beide zelfmoord plegen, op dezelfde plek en je blijft alleen achter, krijg je een aardig knauw. Dit overkomt Anna, wanneer zij een jaar nadat haar moeder zelfmoord heeft gepleegd een kaart ontvangt met de tekst. “Zelfmoord? dacht het niet” staat Anna`s leven stil, vanaf dat moment doet zij er alles aan om achter de waarheid te komen.
“Iemand heeft mijn ouders vermoord, en ik zal erachter komen wie.”
Valse hoop begint krachtig met een sterk proloog, er zit gelijk vaart in, het kost je geen moeite om in het verhaal te komen, vanaf de eerste bladzijde word je het boek ingezogen. Weer weet Mackintosh je helemaal in te palmen, de in drie delen opgemaakt verhaal sluit steeds weer af met een cliffhanger waardoor je als lezer het verhaal verslindt. Ongrijpbaar, zo zou je de schrijfstijl van Claire Mackintosh kunnen omschrijven, er blijft zoveel mysterie in het boek hangen van het begin tot het einde, waardoor zij zich kan meten met vele grote schrijvers over de wereld. Ze begrijpt op de een of andere manier hoe ze spanning moet laten oplopen, en plot wendingen moet inzetten. Dit doet zij op zo`n manier waardoor je het boek niet weg kunt leggen, het ongrijpbare maakt gretig en onrustig, je wilt als lezer weten hoe het verder gaat.