Boeiend verhaal maar onprettige schrijfstijl

‘De eerste vrouw’ is mijn eerste kennismaking met Susan Smit als schrijfster. Ik ken haar wel, maar meer van de spirituele dingen. Het verhaal van ‘De eerste vrouw’ sprak mij heel erg aan, ik hou van de geschiedenis van het oude Hollywood en die fascineert me ook.

Toch moest ik wel heel erg wennen aan de schrijfstijl van Susan. Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van Geraldine, maar gaat ook over het leven van Lou. Het gedeelte vanuit Geraldine is vanuit de ik-vorm geschreven en het deel van Lou meer als een soort biografie. Dit zorgde er bij mij heel erg voor dat ik vaak uit mijn leestempo viel.

Dat ik uit mijn leestempo viel, maakt ‘De eerste vrouw’ zeker geen slecht boek. Het is een boeiend verhaal over twee grote sterren die worstelen met elkaars carriere en karakter, én de invloed van de omgeving op hun relatie. Dat maakt zeker dat ‘De eerste vrouw’ een interessant boek is. Ik had alleen zelf een andere manier van schrijven gekozen.

Ik vind het echt heel lastig om dit boek te beoordelen. Het verhaal vond ik echt heel erg boeiend, maar doordat ik moeite had met de schrijfstijl had ik geen juichend gevoel toen ik het uit had. Ik heb echt gemixte gevoelens bij ‘De eerste vrouw’ en dat vind ik zo jammer. Laten we het erop houden dat je zeker fan moet zijn van Susan’s schrijfstijl om het boek heel goed te vinden, ik had een andere schrijfstijl prettiger gevonden.

‘De eerste vrouw’ van Susan Smit heeft een interessant onderwerp en is ook zeker boeiend. Maar ik vond helaas de schrijfstijl niet heel prettig en daardoor viel het boek me wel een beetje tegen. Ik had er echt meer van gehoopt.