Origineel maar vaak te droog

‘Het Pauluslabyrint’ van Jeroen Windmeijer wordt door de uitgever ‘De Da Vinci Code van de lage landen’ genoemd. Of ik die mening deel? Nee. Ik snap waar die quote vandaan komt, maar nee, sorry Dan Brown is echt veel beter.

Zullen we beginnen met wat ik wel tof vond aan het boek? Het feit dat het verhaal goed is opgezet, spannend is vanaf het begin én het speelt zich in Leiden af. Niet dat ik heel bekend ben in Leiden, maar een boek dat in de buurt afspeelt is altijd al tof. Dat het boek aan het eind een plattegrond heeft waar het verhaal zich heeft afgespeeld, vind ik een fijne aanvulling en ik zou best eens een rondje Leiden willen doen met deze plattegrond.

Wat ik minder leuk vond, was het feit dat er heel veel Bijbelse teksten in het boek voorkomen. Aangevuld met de mythische verhalen was dat een overgroot deel van het boek. Dit was op sommige punten voor mij echt te droog en voelde alsof ik een soort geschiedenisboek aan het lezen was. Ik vind geschiedenis heel leuk, maar dan moet het wel boeiend verteld worden en dat was hier helaas niet het geval.

Als die stukken een stuk minder waren geweest, had ik dit boek een stuk beter gevonden. En dat vind ik zo jammer. Misschien had ik hoge verwachtingen en viel het verhaal daardoor tegen. Toch vond ik dat ‘Het Pauluslabyrint’ een goed opgezet verhaal was, als ik niet naar die droge stukken kijk.


‘Het Pauluslabyrint’ van Jeroen Windmeijer speelt zich af in Leiden en is vanaf het begin af aan spannend en intrigerend. Zeker origineel, maar de droge stukken over mythologie en Bijbelse teksten waren voor mij een teleurstelling.